Do you remember the first village?...that was Mole
Door: Rianne
Blijf op de hoogte en volg Rianne
09 Mei 2011 | Ghana, Wa
Eindelijk, we hebben weer stroom, dus hier volgt weer een nieuw verhaal…
Met Koninginnedag hebben we met alle vrijwilligers een Hollandse spelletjes ochtend georganiseerd voor de kinderen van Wa Yiri en de straatmeiden.
De kinderen werden geschminkt, mochten ‘koekhappen’ met brood, snoephappen, spijkerpoepen, ballontrappen en liepen een mode showtje in hun oranje kleding…Het was een zeer geslaagde ochtend met een hoop enthousiaste kinderen en vrijwilligers natuurlijk.
Chrisje en ik waren ’s ochtends met Koninginnedag al wel vreselijk vroeg opgestaan om buskaartjes te halen, zondag wilden we namelijk met een clubje richting Mole National Park vertrekken en de dag voor vertrek moet je de buskaartjes al kopen. Je moet er wel wat voor over hebben, dus daar stonden we dan om half 5 ’s ochtends met ons slaapoogjes in de rij voor bus kaartjes. Ik heb nog nooit zo’n krom systeem mee gemaakt!
Eenmaal voor aan in de rij bestelde ik 8 tickets voor de bus naar Tamale maar toen ik wilde betalen zei de vrouw in het hokje dat we daarvoor ’s middags om half 2 terug moesten komen omdat de man die de tickets had nog onderweg was naar Wa, we kregen 8 papiertjes mee met daarop een nummertje geschreven en dat was dat…Nou toen zijn we maar, al vloekend op het systeem, weer terug naar bed gegaan.
Zondag ochtend net zo vroeg als de dag ervoor, stonden we mét buskaartjes en bagage op de bus naar Tamale te wachten, dat duurde gelukkig niet lang. Even nog een broodje gebakken ei bij het bus station gehaald en we konden vertrekken. We gingen samen met Yvonne en Lis en moeder van Lis, haar broer en zijn vriendin en een vriendin van Lis. De reis zou niet lang duren en we konden volgens onze andere huisgenootjes rond 9uur wel bij het zwembad liggen, oh wat een heerlijke gedachte!
Helaas voor ons liep het iets anders dan gepland…
Na een paar uur hobbelen in de bus was het weer flink heet geworden buiten, de bus was onderweg ook al een paar onderdelen verloren, zo kwam er ineens een kap van een lamp naar beneden vallen.
We waren bij twee dorpjes gestopt waar dan ook meteen een hele rits passagiers bij kwam en ik zat inmiddels ingeklemd tussen Chrisje en een vrouw die in het gangpad op een jerrycan was gaan zitten. We hadden al een keer aan mijn buurvrouw gevraagd of we al in Larabanga waren, die zei nee dus wij bleven zitten, toch zat het ons niet lekker we waren al veel te lang onderweg. Toen besloot Lis haar achterbuurman eens aan te spreken en te vragen naar Mole National Park, dat hoorde mijn buurvrouw ook en begon ons kei hard uit te lachen waarna ze weer haar buurvrouw aanstootte en die ook hartelijk begon mee te lachen…Ze vroeg aan ons of we dat eerste dorpje vroeg in de ochtend nog konden herinneren waar we als eerste gestopt waren, nou dáár hadden we uit moeten stappen.
Daar zaten we dan in een volgepropte de bus die onderweg was naar Tamale met ver achter ons het heerlijke zwembad in Mole National Park. Niets aan te doen, we hebben de rit uit moeten zitten tot Tamale want onderweg uitstappen in een of ander gehucht midden in de bush was ook geen optie. Er zou in Tamale een bus vertrekken die rechtstreeks naar Mole National Park zou rijden dus hadden we onze hoop daarop gevestigd. Eenmaal aangekomen in Tamale werd die hoop dus de grond ingeboord, die bus vertrok wel maar pas om een uurtje of elf ’s avonds…Chrisje en ik waren ondertussen al bezig met plannen maken, we konden ook gewoon in Tamale blijven en de volgende dag naar Mole reizen. De familie van Lis moest wel gaan zij zouden daar 1 dag blijven en dan weer terug naar Wa omdat ze weer naar Nederland gingen. Uiteindelijk hadden ze een taxi chauffeur zo ver gekregen om hen terug naar Mole National Park te rijden voor 20 Cedi per persoon (ongeveer 10 euro) dus wij gingen ook maar mee terug.
Hier begon ‘avontuur’ nummer twee.
3 Personen met wat bagage paste wel in de kofferbak, 4 mensen werden op de achterbank gepropt waaronder ik en heel veel bagage, en de chauffeur en moeder voor. Daar gingen we, 9 mensen op weg naar Mole National Park bij een hitte van ongeveer 42 graden over een bauxietweg vol met diepe kuilen in een stationcar die daar helemaal niet voor gebouwd was! We waren het er allemaal over eens, we hadden nog nooit zo’n verschrikkelijke autorit gehad, we hadden allemaal slapende ledematen vanwege de manier waarop we in die auto ‘zaten’ we zaten allemaal onder het stof en hadden ook nog nooit zo veel gezweet…Echt niet voor herhaling vatbaar.
Na 12 uurtjes te hebben gereisd (waar we eigenlijk 3 uur over hadden moeten doen) waren we dan eindelijk bij het Mole National Park en bij het zwembad!! Ik ga hier echt zoveel meer leren te waarderen…
Die avond hebben we lekker met z’n allen gegeten en de reis nog eens uitvoerig besproken, daarna zijn Yvonne, Chrisje en ik naar onze kamer gegaan om te slapen.
Dat zat er voor mij dus ook niet helemaal in. Ik weet niet of het de reis is geweest het avond eten of allebei maar ik heb flink over moeten geven die nacht.
De volgende dag kon ik dus ook niet mee op wandelsafari, tegenvaller! De moeder van Lis was ook ziek geworden en in het Motel gebleven. Zij kwam mij in de ochtend uit mijn bed halen want de rest had gebeld dat er vanuit het uitkijkpunt olifanten te zien waren in de grote waterplas! Dit uitkijkpunt was bij het zwembad en vanuit daar konden we over een groot deel van het park kijken én de olifanten zien. 6 Grote mannetjes olifanten lagen in het water af te koelen, echt machtig om te zien en een beetje jaloers was ik wel want de rest stond er nog geen 100meter vandaan. Maar ik had wel olifanten gezien! Ik heb zitten kijken totdat ze wegliepen, ondertussen kon ik ook krokodillen langs de kant van het water zien en antilopen dus was het nog wel een geslaagde dag. De rest van de dag hebben we bij het zwembad gehangen en werd het voor mij soms onderbroken omdat ik naar de wc moest rennen…
Chrisje, Yvonne en ik hadden besloten om een dagje langer te blijven, die eerste werkdag van het ziekenhuis kon nog wel een dagje opschuiven. De volgende dag kon ik weer alles binnen houden en mee op wandelsafari, yes!
Ik moest de safari wel op een paar te grote laarzen wandelen aangezien ik geen dichte schonen mee genomen had..(iets met eigenwijs). We hadden een gewapende gids bij en kwamen gelijk bij het eerste bosje al een antilope tegen, hij liep niet weg dus konden we hem goed bekijken, echt bijzonder. Daarna kwamen we Poemba tegen en zijn familie van wrattenzwijntjes. We waren al een stukje verder gewandeld waar we oude olifanten voetstappen tegen kwamen toen onze gids over de portofoon een bericht kreeg dat er olifanten gespot waren.
Daar gingen we dan, op olifantenspeurtocht, vers poep, verse voetsporen, kapotte boompjes… en toen lagen daar ineens voor onze neus 3 mannetjes olifanten lekker in een waterplas af te koelen! Dat was echt heel raar om te zien, heel onwerkelijk! Onze gids spoorde ons aan om verder te lopen want verderop zag hij er nog meer, een paar minuten later liepen wij gewoon naast 3 andere olifanten die op weg waren naar de grote waterplas, we konden gewoon op 10 passen afstand van ze mee lopen! We hebben heel dichtbij gestaan toen ze het water in gingen en zagen zo de krokodillen voor ze wegschieten. Daarna zijn we langs het water gaan zitten om het eens goed in ons op te nemen, alsof je in een aflevering van Discovery zit. En toen we daar zo zaten kwamen er ook weer antilopen aan die bij het water gingen drinken, naast de krokodillen…Na een tijdje zijn we weer naar de andere olifanten gelopen en kwamen we nog een leeg nest met krokodillen eieren tegen, een waterbok en hebben we bij het water nog een schildpad gesignaleerd, mijn dag kon niet meer stuk, dit vergeet ik niet meer!
De rest van de dag nog meer geluierd bij het zwembad, van het uitzicht zitten genieten, lekker gegeten en…lastig gevallen door de bavianen! Wat een irritante beesten zijn dat! Na de safari zaten we aan ons ontbijtje, komt er ineens een baviaan op de tafel gesprongen die zijn tanden laat zien en voordat wij met onze ogen konden knipperen had hij al het brood van Chrisje haar bord mee gejat! Zo ging dat dus ook de rest van de dag, wij lagen langs het zwembad komt dat beest ons weer vervelen, ze zijn best een beetje eng als ze zo dichtbij komen, maar gelukkig hebben ze niets meer mee genomen. Telkens als ze te dichtbij kwamen werden ze met katapult achter na gezeten door het personeel. Toen begon de volgende dag voor ons de terug weg weer, gelukkig hadden we de goede bus en kwamen we naar een paar uurtjes weer in Wa aan en begon het ‘gewone’ leven weer…
Even nog een stukje over het ziekenhuis, volgende keer volgt hier wat meer over. We zijn dus begonnen, ik ga voor 3 weken op de kinderafdeling werken Chrisje op de Lay in ward, dat is gyn. kraam en verloskunde ineen. Daarna wisselen we en gaan we ieder nog 4 weken op de andere afdeling verder werken. Eigenlijk hebben we maar een korte periode van in het ziekenhuis werken, maargoed we hebben een maand moeten wachten en we willen ook nog wat gaan reizen aan het einde van ons verblijf.
Ik heb nu 2 dagen gewerkt op de kinderafdeling en ik vind het niet zo erg dat het maar voor zo’n periode is, het is heftig! Ik had me er wel op voorbereid maar toch..
De kinderafdeling is een gang waar allemaal scheve roestige kinderbedjes staan met een lakentje er op, naast elke bed zit op een houten krukje een moeder. Moeders zijn hier 24uur aanwezig, zij wassen en voeden het kind. Verpleegkundigen zijn er hier in allerlei rangen en standen en ze hebben een heel andere mentaliteit dan wij in Nederland gewend zijn. Ze lopen hier niet hard, letterlijk, maar ook niet als er spoed is, ik vraag me af of ze dat woord überhaupt wel kennen.
Vandaag heb ik wat heftigs mee gemaakt dat ik even met jullie wil delen. Vanochtend was er een kindje op het ‘spoedbed’ neergelegd door een moeder, het kind een jongetje van nog geen jaar, had heftige schokken door vergevorderde malaria. Hier word er dan diazepam en diclofenac gegeven en een infuus aangelegd. De temperatuur werd gemeten 39graden, dit was te hoog dus moesten we hem een ‘sponsh down’ geven, oftewel afkoelen met water. Dus daar heb ik me maar over bekommerd, bij het verhitte jongetje continue koud water over zijn lichaam laten lopen. Uiteindelijk na een uur wachten kreeg hij bloed bij en was de temperatuur gezakt. Na de artsenvisite kwam Chrisje op de afdeling en terwijl ik haar een rondleiding gaf zag ik in mijn ooghoek dat de hoofdzuster bij hem hartmassage aan het geven was. Ik ging er naast staan en vragen wat ze nodig had, medicijnen of het infuus weer aansluiten (dat had iemand weer afgekoppeld) maar de hoofdzuster mompelde iets en liep weg…
Bij mij ging mijn verstand op nul en ik ben verder gegaan met de hartmassage en ondertussen stond Chrisje te roepen om een arts en een infuus, waar niemand op reageerde, de rest ging gewoon door waar ze mee bezig waren en het was ook nog eens bezoekuur…Toen ineens was de kinderarts er en nam de massage over, luisterde naar het hartje en zei dat het voorbij was, stop er maar mee. Wij nog een beetje verdoofd dat kindje weer terug in de doek gewikkeld en ik heb gelijk het infuus er uit gehaald en de moeder naast het bedje gezet. Chrisje ging vragen of iemand de moeder kon vertellen dat haar kindje was overleden maar dat mocht niet van de hoofdzuster, het kind had bloed gekregen en het ziekenhuis moest in ruil daarvoor bloed terug krijgen, de vader van het kind moest dat geven en als die moeder nu weg ging dan kregen ze het bloed niet meer…En zo gaat dat hier dus, het is kei hard maar het is niet anders. Een keer vloeken en een keer slikken en dan weer verder…
Foto link:
https://picasaweb.google.com/111235721715730330307/MoleNationalPark?authkey=Gv1sRgCIG91IqFxbyBRA&feat=directlink
Ps. Charlotte alvast gefeliciteerd met je verjaardag!
Met Koninginnedag hebben we met alle vrijwilligers een Hollandse spelletjes ochtend georganiseerd voor de kinderen van Wa Yiri en de straatmeiden.
De kinderen werden geschminkt, mochten ‘koekhappen’ met brood, snoephappen, spijkerpoepen, ballontrappen en liepen een mode showtje in hun oranje kleding…Het was een zeer geslaagde ochtend met een hoop enthousiaste kinderen en vrijwilligers natuurlijk.
Chrisje en ik waren ’s ochtends met Koninginnedag al wel vreselijk vroeg opgestaan om buskaartjes te halen, zondag wilden we namelijk met een clubje richting Mole National Park vertrekken en de dag voor vertrek moet je de buskaartjes al kopen. Je moet er wel wat voor over hebben, dus daar stonden we dan om half 5 ’s ochtends met ons slaapoogjes in de rij voor bus kaartjes. Ik heb nog nooit zo’n krom systeem mee gemaakt!
Eenmaal voor aan in de rij bestelde ik 8 tickets voor de bus naar Tamale maar toen ik wilde betalen zei de vrouw in het hokje dat we daarvoor ’s middags om half 2 terug moesten komen omdat de man die de tickets had nog onderweg was naar Wa, we kregen 8 papiertjes mee met daarop een nummertje geschreven en dat was dat…Nou toen zijn we maar, al vloekend op het systeem, weer terug naar bed gegaan.
Zondag ochtend net zo vroeg als de dag ervoor, stonden we mét buskaartjes en bagage op de bus naar Tamale te wachten, dat duurde gelukkig niet lang. Even nog een broodje gebakken ei bij het bus station gehaald en we konden vertrekken. We gingen samen met Yvonne en Lis en moeder van Lis, haar broer en zijn vriendin en een vriendin van Lis. De reis zou niet lang duren en we konden volgens onze andere huisgenootjes rond 9uur wel bij het zwembad liggen, oh wat een heerlijke gedachte!
Helaas voor ons liep het iets anders dan gepland…
Na een paar uur hobbelen in de bus was het weer flink heet geworden buiten, de bus was onderweg ook al een paar onderdelen verloren, zo kwam er ineens een kap van een lamp naar beneden vallen.
We waren bij twee dorpjes gestopt waar dan ook meteen een hele rits passagiers bij kwam en ik zat inmiddels ingeklemd tussen Chrisje en een vrouw die in het gangpad op een jerrycan was gaan zitten. We hadden al een keer aan mijn buurvrouw gevraagd of we al in Larabanga waren, die zei nee dus wij bleven zitten, toch zat het ons niet lekker we waren al veel te lang onderweg. Toen besloot Lis haar achterbuurman eens aan te spreken en te vragen naar Mole National Park, dat hoorde mijn buurvrouw ook en begon ons kei hard uit te lachen waarna ze weer haar buurvrouw aanstootte en die ook hartelijk begon mee te lachen…Ze vroeg aan ons of we dat eerste dorpje vroeg in de ochtend nog konden herinneren waar we als eerste gestopt waren, nou dáár hadden we uit moeten stappen.
Daar zaten we dan in een volgepropte de bus die onderweg was naar Tamale met ver achter ons het heerlijke zwembad in Mole National Park. Niets aan te doen, we hebben de rit uit moeten zitten tot Tamale want onderweg uitstappen in een of ander gehucht midden in de bush was ook geen optie. Er zou in Tamale een bus vertrekken die rechtstreeks naar Mole National Park zou rijden dus hadden we onze hoop daarop gevestigd. Eenmaal aangekomen in Tamale werd die hoop dus de grond ingeboord, die bus vertrok wel maar pas om een uurtje of elf ’s avonds…Chrisje en ik waren ondertussen al bezig met plannen maken, we konden ook gewoon in Tamale blijven en de volgende dag naar Mole reizen. De familie van Lis moest wel gaan zij zouden daar 1 dag blijven en dan weer terug naar Wa omdat ze weer naar Nederland gingen. Uiteindelijk hadden ze een taxi chauffeur zo ver gekregen om hen terug naar Mole National Park te rijden voor 20 Cedi per persoon (ongeveer 10 euro) dus wij gingen ook maar mee terug.
Hier begon ‘avontuur’ nummer twee.
3 Personen met wat bagage paste wel in de kofferbak, 4 mensen werden op de achterbank gepropt waaronder ik en heel veel bagage, en de chauffeur en moeder voor. Daar gingen we, 9 mensen op weg naar Mole National Park bij een hitte van ongeveer 42 graden over een bauxietweg vol met diepe kuilen in een stationcar die daar helemaal niet voor gebouwd was! We waren het er allemaal over eens, we hadden nog nooit zo’n verschrikkelijke autorit gehad, we hadden allemaal slapende ledematen vanwege de manier waarop we in die auto ‘zaten’ we zaten allemaal onder het stof en hadden ook nog nooit zo veel gezweet…Echt niet voor herhaling vatbaar.
Na 12 uurtjes te hebben gereisd (waar we eigenlijk 3 uur over hadden moeten doen) waren we dan eindelijk bij het Mole National Park en bij het zwembad!! Ik ga hier echt zoveel meer leren te waarderen…
Die avond hebben we lekker met z’n allen gegeten en de reis nog eens uitvoerig besproken, daarna zijn Yvonne, Chrisje en ik naar onze kamer gegaan om te slapen.
Dat zat er voor mij dus ook niet helemaal in. Ik weet niet of het de reis is geweest het avond eten of allebei maar ik heb flink over moeten geven die nacht.
De volgende dag kon ik dus ook niet mee op wandelsafari, tegenvaller! De moeder van Lis was ook ziek geworden en in het Motel gebleven. Zij kwam mij in de ochtend uit mijn bed halen want de rest had gebeld dat er vanuit het uitkijkpunt olifanten te zien waren in de grote waterplas! Dit uitkijkpunt was bij het zwembad en vanuit daar konden we over een groot deel van het park kijken én de olifanten zien. 6 Grote mannetjes olifanten lagen in het water af te koelen, echt machtig om te zien en een beetje jaloers was ik wel want de rest stond er nog geen 100meter vandaan. Maar ik had wel olifanten gezien! Ik heb zitten kijken totdat ze wegliepen, ondertussen kon ik ook krokodillen langs de kant van het water zien en antilopen dus was het nog wel een geslaagde dag. De rest van de dag hebben we bij het zwembad gehangen en werd het voor mij soms onderbroken omdat ik naar de wc moest rennen…
Chrisje, Yvonne en ik hadden besloten om een dagje langer te blijven, die eerste werkdag van het ziekenhuis kon nog wel een dagje opschuiven. De volgende dag kon ik weer alles binnen houden en mee op wandelsafari, yes!
Ik moest de safari wel op een paar te grote laarzen wandelen aangezien ik geen dichte schonen mee genomen had..(iets met eigenwijs). We hadden een gewapende gids bij en kwamen gelijk bij het eerste bosje al een antilope tegen, hij liep niet weg dus konden we hem goed bekijken, echt bijzonder. Daarna kwamen we Poemba tegen en zijn familie van wrattenzwijntjes. We waren al een stukje verder gewandeld waar we oude olifanten voetstappen tegen kwamen toen onze gids over de portofoon een bericht kreeg dat er olifanten gespot waren.
Daar gingen we dan, op olifantenspeurtocht, vers poep, verse voetsporen, kapotte boompjes… en toen lagen daar ineens voor onze neus 3 mannetjes olifanten lekker in een waterplas af te koelen! Dat was echt heel raar om te zien, heel onwerkelijk! Onze gids spoorde ons aan om verder te lopen want verderop zag hij er nog meer, een paar minuten later liepen wij gewoon naast 3 andere olifanten die op weg waren naar de grote waterplas, we konden gewoon op 10 passen afstand van ze mee lopen! We hebben heel dichtbij gestaan toen ze het water in gingen en zagen zo de krokodillen voor ze wegschieten. Daarna zijn we langs het water gaan zitten om het eens goed in ons op te nemen, alsof je in een aflevering van Discovery zit. En toen we daar zo zaten kwamen er ook weer antilopen aan die bij het water gingen drinken, naast de krokodillen…Na een tijdje zijn we weer naar de andere olifanten gelopen en kwamen we nog een leeg nest met krokodillen eieren tegen, een waterbok en hebben we bij het water nog een schildpad gesignaleerd, mijn dag kon niet meer stuk, dit vergeet ik niet meer!
De rest van de dag nog meer geluierd bij het zwembad, van het uitzicht zitten genieten, lekker gegeten en…lastig gevallen door de bavianen! Wat een irritante beesten zijn dat! Na de safari zaten we aan ons ontbijtje, komt er ineens een baviaan op de tafel gesprongen die zijn tanden laat zien en voordat wij met onze ogen konden knipperen had hij al het brood van Chrisje haar bord mee gejat! Zo ging dat dus ook de rest van de dag, wij lagen langs het zwembad komt dat beest ons weer vervelen, ze zijn best een beetje eng als ze zo dichtbij komen, maar gelukkig hebben ze niets meer mee genomen. Telkens als ze te dichtbij kwamen werden ze met katapult achter na gezeten door het personeel. Toen begon de volgende dag voor ons de terug weg weer, gelukkig hadden we de goede bus en kwamen we naar een paar uurtjes weer in Wa aan en begon het ‘gewone’ leven weer…
Even nog een stukje over het ziekenhuis, volgende keer volgt hier wat meer over. We zijn dus begonnen, ik ga voor 3 weken op de kinderafdeling werken Chrisje op de Lay in ward, dat is gyn. kraam en verloskunde ineen. Daarna wisselen we en gaan we ieder nog 4 weken op de andere afdeling verder werken. Eigenlijk hebben we maar een korte periode van in het ziekenhuis werken, maargoed we hebben een maand moeten wachten en we willen ook nog wat gaan reizen aan het einde van ons verblijf.
Ik heb nu 2 dagen gewerkt op de kinderafdeling en ik vind het niet zo erg dat het maar voor zo’n periode is, het is heftig! Ik had me er wel op voorbereid maar toch..
De kinderafdeling is een gang waar allemaal scheve roestige kinderbedjes staan met een lakentje er op, naast elke bed zit op een houten krukje een moeder. Moeders zijn hier 24uur aanwezig, zij wassen en voeden het kind. Verpleegkundigen zijn er hier in allerlei rangen en standen en ze hebben een heel andere mentaliteit dan wij in Nederland gewend zijn. Ze lopen hier niet hard, letterlijk, maar ook niet als er spoed is, ik vraag me af of ze dat woord überhaupt wel kennen.
Vandaag heb ik wat heftigs mee gemaakt dat ik even met jullie wil delen. Vanochtend was er een kindje op het ‘spoedbed’ neergelegd door een moeder, het kind een jongetje van nog geen jaar, had heftige schokken door vergevorderde malaria. Hier word er dan diazepam en diclofenac gegeven en een infuus aangelegd. De temperatuur werd gemeten 39graden, dit was te hoog dus moesten we hem een ‘sponsh down’ geven, oftewel afkoelen met water. Dus daar heb ik me maar over bekommerd, bij het verhitte jongetje continue koud water over zijn lichaam laten lopen. Uiteindelijk na een uur wachten kreeg hij bloed bij en was de temperatuur gezakt. Na de artsenvisite kwam Chrisje op de afdeling en terwijl ik haar een rondleiding gaf zag ik in mijn ooghoek dat de hoofdzuster bij hem hartmassage aan het geven was. Ik ging er naast staan en vragen wat ze nodig had, medicijnen of het infuus weer aansluiten (dat had iemand weer afgekoppeld) maar de hoofdzuster mompelde iets en liep weg…
Bij mij ging mijn verstand op nul en ik ben verder gegaan met de hartmassage en ondertussen stond Chrisje te roepen om een arts en een infuus, waar niemand op reageerde, de rest ging gewoon door waar ze mee bezig waren en het was ook nog eens bezoekuur…Toen ineens was de kinderarts er en nam de massage over, luisterde naar het hartje en zei dat het voorbij was, stop er maar mee. Wij nog een beetje verdoofd dat kindje weer terug in de doek gewikkeld en ik heb gelijk het infuus er uit gehaald en de moeder naast het bedje gezet. Chrisje ging vragen of iemand de moeder kon vertellen dat haar kindje was overleden maar dat mocht niet van de hoofdzuster, het kind had bloed gekregen en het ziekenhuis moest in ruil daarvoor bloed terug krijgen, de vader van het kind moest dat geven en als die moeder nu weg ging dan kregen ze het bloed niet meer…En zo gaat dat hier dus, het is kei hard maar het is niet anders. Een keer vloeken en een keer slikken en dan weer verder…
Foto link:
https://picasaweb.google.com/111235721715730330307/MoleNationalPark?authkey=Gv1sRgCIG91IqFxbyBRA&feat=directlink
Ps. Charlotte alvast gefeliciteerd met je verjaardag!
-
09 Mei 2011 - 20:54
Anja:
he rianne,
jp zag dat er weer een mailtje van jou was en ik heb meteen de laptop toegeeigend.
erg leuk om te lezen en te zien hoe het met koningendag is geweest. snapte ze er iets van waarom het in nederland een feestdag is?
en gaaf om zo dicht bij en in de natuur te zijn.
ik kan al genieten als ik met bobby in het bos rij en de zonnestralen door de bomen schijnen, en als er dan nog een ree of haas voorbij komt kan mijn bosrit helemaal niet meer stuk. kan me we voorstellen hoe het dan is om zo dichtbij de olifanten te zijn.
maar wat heftig op de afdeling zeg! echt heel pittig, en wat erg dat het er zo aan toe gaat daar. kunnen wij ons hier bijna niet voorstellen.
en je zei het al in je mail. eigenlijk gaat je reis heel snel en dat dacht ik net ook toen ik aan het lezen was dat je nog maar zeven weken in het ziekenhuis kan werken en nog twee weken rond reizen.
ik zal binnenkort eens gaan regelen dat ik vrij kan zijn als jij terug komt.
heel plezier en ik hoop dat je niet meer te veel van die heftige situaties mee maakt.
dikke kus anja
-
09 Mei 2011 - 21:02
Maartje:
Heej Rianne!
Sow wat een verhaal weer! Dat was wel flink balen dan die reis naar Mole..en dan ook nog eens ziek worden:( Maar gelukkig heb je nog een dag de wandelsafari mee kunnen maken! Gaaf dat je alle beesten hebt gezien! En echt grappig..de plekken die je beschrijft zie ik zo voor me:P
En dat verhaal van in het ziekenhuis..heftig zeg! Wat een andere wereld he..!
Leuke foto's van koninginnedag en mole:D
Veeel plezier en succes in het ziekenhuis!
Liefs,
Maart
-
09 Mei 2011 - 21:21
Ghislaine:
Hee meid! Zo te zien genoeg te beleven daar :) Leuk om je verhaaltjes te volgen.
Take care, and have fun!
Liefs, x -
10 Mei 2011 - 07:15
Mam:
Ha meiske
Hoezo ....een beetje eigenwijs?
En niet zo maar luk raak overal op vertrouwen,als je met de bus gaat.
Maar toch al wel veel gezien in het Nat. Park.
En jij kan volgens mij niet in gewicht aan komen daar,iedere keer aan de rees.
En er is weer een P. onder weg.
Ik mail je nog wel .
Liefs groetjes Mam xxx -
10 Mei 2011 - 17:11
Jeanne:
Rianne, ik heb het al meer gezegd, maar ik geniet er iedere keer van om je verhaal te lezen.
Nog veel succes verder en tot je volgende verslag.
Groetjes Jeanne -
10 Mei 2011 - 17:54
Jacky & Monique:
Hoi Rianne,
Wat een avonturen zeg! Lijkt me echt machtig om mee te maken. Ook veel tegenstrijdigheden. In het ziekenhuis wordt je wel even met je voeten terug op aarde gezet. Ongeloofelijk.
P.s. Werk ik bij een pakketdienst blijkt het toch lastig te zijn om een pakketje te versturen. Maar gelukkig is het toch gelukt -
10 Mei 2011 - 19:39
Suzanne:
Hoi Rianne,
Wat een avonturen beleven jullie daar! Al veel mooie, leuke en bijzondere momenten meegemaakt. Wel soms wat tegenslagen, maar uiteindelijk kun je er weer wel om lachen.
Alleen nu het contrast, nu je werkt in het ziekenhuis. Dingen die daar normaal zijn, hoe zij daar werken, is zo anders dan hier. Dit zal heel zwaar zijn wat je nu hebt meegemaakt met dat jongetje. Het raakt je in je hart, je voelt je machteloos.
Ik hoop dat je niet meer van deze dingen daar meemaakt. En hoop dat je het een beetje uit je gedachten kan zetten, want jij hebt gedaan wat je kon. En ik hoop dat je weer lekker kan genieten daar!
Heel veel groetjes,
Suzanne. (KVB) -
11 Mei 2011 - 08:27
Charlotte:
Dankjewell!!! Lief dat je er aan denkt :D... T is hier helaas vandaag stormerig maar ik ben wel al 2 keer toegezongen. Helaas nog niet in het Grieks toegezongen XD.
Tof dat je t daar zo gezellig heb!!
Liefs xxx Lot -
11 Mei 2011 - 15:53
Linda Bluumen:
Ha ri!!
Ik ben blij dat je weer een heel verhaal hebt geschreven! terwijl ik op de trein zit te wachten van Tilburg naar huis heb ik tenminste wat leesvoer op m'n telefoon ;)!!!!
Tjee maar je hebt wel weer vanalles meegemaakt zeg!! Wat erg van da kindje!! Zo raar hè dat ze daar er zo anders mee omgaan dan hier!!!
Hier gaat het z'n gangetje, moet na deze week nog 3 weken stage lopen, ma de vooruitzichten zijn goed!
Schrijf maar weer snel een verhaaltje dan heb ik weer wat leesvoer tijdens het reizen hihi
-
11 Mei 2011 - 16:53
Chantal:
He Rianne,
Wat een mooi verslag!
Jij maakt wel veel leuke mee en wat erg dat het zo gaat daar in het ziekenhuis.
Ik werk sinds een week bij Elisabeth Ziekenhuis, voor iemand daar in te vallen op de crediteurenadm. Wel leuk.
Xxx Chantal -
15 Mei 2011 - 11:32
Jan:
Hallo jonge dame
Het gaat je goed af lees ik . dat de darmen wat opspelen is goed voor de spoeling . Je maakt nog al wat mee daar in dat warme landje ,als je straks terug bent weet je niet meer waar je bent. Gladde wegen , eigen auto en geen beesten die je eten weghalen.
Geniet er nog maar van want de tijd gaat heel snel.
de groetjes van je scoutingmaatjes -
15 Mei 2011 - 17:46
Jopie Spijkers:
hallo rianne
wat maak je veel mee daar in ghana.
leuke en interessante dingen maar ook moeilijke dingen zoals met dat jongetje dat is overleden . Probeer maar te denken dat het een heel andere wereld is dan de onze anders kom je er voor jezelf niet uit. Deze mensen staan andrs in het leven en weten dat hun kind niet alle kansen hebben om te overleven en kunnen daarom daar anders mee omgaan. Voor ons blijft dat moeilijk.
Geniet vooral ook van de mooie en leuke dingen die ghana voor jou te bieden heeft . Ben voorzichtig en kom straks heel weer terug zodat je we nog meer mogen genieten van alle verhalen die je ons te vertellen hebt.
Heel veel groeten en veel liefs van Jopie en Ad -
15 Mei 2011 - 18:54
Kim :
Heej meid,
Een groot avontuur voor jouw. Wat mooi om te lezen/volgen;)
Krijg het koud van het verhaal over het ziekenhuis. Ook stom dat niemand jullie komt helpen in zo'n situatie. Heb je dat teruggekoppeld?
Nou meid kan niet wachten op je volgend verhaal erg leuke fotos!!
xx -
16 Mei 2011 - 18:34
Mary Gallé:
hoi Rianne,
is het nog vol te houden daar?
maar van dat kindje vindt ik toch wel heel erg,dat raakt mij wel.
verder is het wel heel avondtuurlijk allemaal,deze ervaring pakken ze je niet meer af.
voor die kinderen is het ook weer een hele ervaring dat die gekke hollanders met van die gekke spelletjes komen.
meis geniet ervan.
groetjes mary -
26 Mei 2011 - 00:37
Helmi:
Woow rianne,
ik ben zo jaloers! Super gaaf allemaal, ik heb de foto's bekeken. echt helemaal te gek! alleen jammer van die bezwete autorit haha :P
veel plezier, geniet en de groetjes aan Chrisje!
liefs Helmi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
