Genieten...

Genieten doe ik hier elke dag, zelfs nog een beetje extra want de laatste weken hier in Wa zijn wel erg dichtbij gekomen.
We hebben al afscheid genomen van het ziekenhuis. Deze week nemen we afscheid van Eric, hij gaat voor 2 weken naar Nederland omdat zijn zoon gaat trouwen.
Volgende week woensdag de 22ste vertrekken we zelf uit Wa om de laatste weken door Ghana te reizen.
Dus nu kijk ik nog eens goed om me heen als we door Wa fietsen om te genieten van hoe het er hier uit ziet en hoe het dagelijks leven gaat, want voordat ik het weet zit ik weer in Nederland.

Ik zal jullie eerst op de hoogte brengen van mijn laatste weken in het ziekenhuis, op de kraamafdeling.

De afdelingen gynaecologie, kraam en de verloskamers zijn samen ondergebracht in één gebouw. Het is eigenlijk een lange gang die verdeeld wordt in afdelingen doordat er bordjes zijn opgehangen aan de bovenkant van de gang.
Deze drie afdelingen hebben ’s ochtends samen de overdracht, ook al sta je maar op één afdeling, ze lezen van alle drie de afdelingen de rapportage van de vorige dag en de nacht voor. Niet heel praktisch aangezien we ook geen papier hebben om het op te schrijven.
Na drie kwartier overdracht hebben we de artsenvisite, Dr. Rudy onze Cubaanse arts loopt langs de vrouwen die een keizersnede hebben gehad, die een normale bevalling hebben gehad en als laatste de vrouwen die nog moeten bevallen.
De zwangere vrouwen die opgenomen zijn, hebben vaak complicaties bij hun zwangerschap, stuitligging of te hoge bloeddruk bijvoorbeeld. Maar dat hoeft niet, sommige vrouwen worden kortdurend opgenomen om te wachten totdat de weeën goed op gang zijn gekomen, daarna worden ze naar de verloskamers gebracht (daar moeten ze gewoon zelf heen lopen met hun spullen) en worden ze daar verder geholpen met de bevalling. Er zijn elke dag wel vrouwen die moeten bevallen, ik heb al een paar bevallingen kunnen zien. Na een nachtje in het ziekenhuis mogen de vrouwen weer naar huis toe, mits er geen problemen zijn.
Even voor de duidelijkheid, hier komt geen man aan te pas! De hele bevalling doorstaat de vrouw alleen.
De vrouwen die een keizersnede hebben gehad liggen wat langer op de afdeling, omdat de wond nog dagelijks verzorgd moet worden.
Het komt ook regelmatig voor dat de vrouw een hoop bloed heeft verloren doordat er een totaal ruptuur ontstaan is tijdens de bevalling of zelfs een baarmoeder ruptuur! Deze vrouwen krijgen meestal een bloedtransfusie om aan te sterken.
De vrouwen hier hebben geen zwangerschapsbegeleiding -gym of -yoga en tijdens de bevalling kunnen ze niet allemaal even goed de weeën opvangen en sommige raken in paniek of beginnen veel te vroeg met persen, vandaar dat een ruptuur regelmatig voorkomt.

De baby’s worden elke ochtend na de artsenvisite gewassen door een verpleegkundige die hier voor is aangenomen. Dit vind ik het leukste klusje op deze afdeling en ongeveer ook de voornaamste die ik kan doen. De baby’s worden opgehaald bij de moeders en naar een apart kamertje gebracht. Daar worden de baby’s één voor één op een aankleedkussen gelegd en nat gemaakt met lauw water waarna er met een spons met zeep over heen ‘geschrobd’ wordt.
Het gezicht tot de tenen wordt ingezeept en weer afgespoeld in een tempo waarin de baby pas een keel kan opzetten als het weer voorbij is en hij/zij iets zachtzinniger door mij wordt afgedroogd. Toen ik de eerste baby aan het afdrogen was kreeg ik te horen dat de baby ingesmeerd moest worden met vaseline en daarna weer met talkpoeder, ik mocht geen plekje overslaan…Dus het resultaat na zo’n wasbeurt is dat al die baby’s even wit waren als mij, een nassara baby! Je zou denken dat ze allemaal van de melkboer waren…

Ondertussen worden de wonden verzorgd van de moeders die een keizersnede hebben gehad. Met een watje met ‘spirit’ (soort alcohol) word er over de wond heen gegaan en een nieuw verband op geplakt.
De moeders komen alleen met behulp van familie uit bed (ook diegene die een normale bevalling hebben gehad) voor de rest van de dag liggen al die vrouwen de hele dag op bed. Er wordt ook geen ondersteuning gegeven door de verpleegkundigen bij het wassen van de kraamvrouwen, dat moeten ze zelf allemaal doen en anders worden ze geholpen door familie.
Het is heel vreemd om te zien dat sommige kraamvrouwen erg blij zijn met hun kindje en dat anderen er amper naar omkijken. In Nederland is het een groot feest wanneer er een kindje geboren wordt en meestal kunnen de nieuwe ouders geen genoeg van het kind krijgen.
Hier liggen de baby’s in een bedje aan het voeteneinde of langs de moeder in bed, regelmatig ligt de moeder met haar rug naar de baby toe en ik heb ook een paar keer gezien dat een moeder een hand over haar oren legde zodra het kind begon te huilen. Ze geven pasgeboren kindjes ook geen naam, die krijgen ze pas na ongeveer 2 weken bij de ‘naamgeving’ dan krijgt het kind een naam van de vader van de man. Het kind krijgt pas een naam na een aantal weken omdat het dan heeft laten zien dat het sterk genoeg is om te overleven…
Na het baby’s wassen en de wondzorg is er niet zo veel meer te doen voor mij op de kraamafdeling. Mijn collega verpleegkundigen gaan bij de hoofdzuster aan het bureau zitten en gaan de rapportage schrijven of formulieren invullen om medicijnen te bestellen of ontslag papieren schrijven…papierwerk is hier erg belangrijk.
Meestal maak ik een rondje over de afdeling langs alle vrouwen om te kijken of ik ergens een praatje kan maken of wat informatie kan geven maar vaak heb ik gewoon niets meer te doen. Dan is het pas 11uur ’s ochtends! Een beetje jammer…
Dus dan ging ik maar bij de verloskamers of kinderafdeling kijken of ik daar wat kon doen.

De eerste week was het een nieuwe uitdaging om op de kraamafdeling te staan, nieuwe collega’s andere ziektebeelden en baby’s!
Maar de tweede week was ik toch al iets minder enthousiast, ik vond de afdeling heel leuk maar er was zo weinig te doen en gaasjes vouwen kwam mijn neus uit…
Ik begon me, de tweede week eerlijk gezegd een beetje te frustreren om hoe bepaalde dingen werden aangepakt op de afdeling of over de houding van de verpleegkundigen tegen over de patiënten.
Chrisje had hetzelfde gevoel en daar hebben we het met Eric over gehad.
Hij gaf aan dat de meeste vrijwilligers op een bepaald punt komen tijdens het werken in het ziekenhuis waar ze zich aan bepaalde dingen gaan ergeren, ook logisch omdat het zo’n groot verschil is met een Nederlands ziekenhuis. Als je daar dan mee blijft lopen wordt dat alleen maar erger en houdt je alleen maar negatieve herinneringen over.
Dus Eric gaf aan dat het misschien beter voor ons was als we wat eerder zouden stoppen met ons werk in het ziekenhuis.
Dus we hebben het advies van Eric opgevolgd en zijn met de ‘opper’- hoofdzuster gaan praten, we hebben aangegeven dat we het naar onze zin hadden gehad en dat we nu wilden gaan reizen en dat vond ze prima, we hoefden alleen een handtekening te zetten en we mochten gaan, zo makkelijk was dat…
Ik vind het van de ene kant wel jammer dat we wat eerder zijn gestopt, ik had het graag tot het einde van deze week volgehouden, maar ik merk ook wel dat het nu veel fijner is nu ik niet elke ochtend op de fiets mezelf afvraag waarom ik naar het ziekenhuis ga, en wat ik nu weer kan gaan doen.
Nu kunnen we nog lekker genieten van ons dagelijkse leventje hier in Wa, boodschappen doen op de markt, in de zon liggen, souvenirtjes inslaan, ergens wat drinken en ’s avonds koken in ons hostel.

Dit afgelopen weekenden hebben we ons prima vermaakt met het lekkere eten bij de Cubanen en de salsa avonden. We zijn op vrijdag of zaterdag avonden wat gaat drinken bij een van de spots met de luidruchtige muziek en sangria. Elke zondag avond gingen we met Eric naar het Upland hotel om frietjes te eten met een stukje vlees (door de week eten we dat eigenlijk niet hier omdat het niet zo hygiënisch verkocht wordt).
Onze pogingen om de plaatselijke discotheek op te zoeken mislukten telkens omdat de DJ op reis was of ze gewoon niet wisten wanneer de bar weer open ging. Toen we vorige week zaterdag een film avondje hielden hoorden we ineens muziek van de stad af komen, de DJ was er weer!
Deze zaterdag zijn we met alle kinderen van Wa Yiri gezamenlijk met Eric wat gaan drinken om alvast ons afscheid te vieren en kregen we een afscheidlied te horen van de kinderen.
Toen begon het bij mij toch wel een beetje te kriebelen, het vertrek komt ineens dichtbij…
Deze komende week gaan we nog leuke spelletjes met de kinderen doen en veel foto’s maken om het thuis straks allemaal te kunnen laten zien waar ik deze maanden heb gewoond.

Maar voordat we echt weg gaan uit Ghana hebben we nog een reisje op de planning staan!
Volgende week woensdag 22 juni vertrekken we uit Wa om nog wat meer moois van Ghana te kunnen zien, de planning van hoe we willen gaan reizen komt deze week nog op de site te staan dus word vervolgd…

Nog even een update; gister avond nadat we met Eric écht de laatste afscheidsborrel hadden gedronken begon het hevig te regenen en onweren.
We waren koude panpizza’s aan het maken (ons gas is op en we hadden niet genoeg kolen meer) en ineens schoot er een flits de keuken in en viel overal het licht uit. Toen volgde een gigantische klap en gingen overal de lichten weer aan behalve in de keuken.
De bliksem was ingeslagen…
We waren ontzettend geschrokken maar gelukkig is verder iedereen okay, zelfs de koelkast heeft het overleefd!
Hebben we dat ook weer mee gemaakt.

Link foto’s https://picasaweb.google.com/111235721715730330307/Genieten02?authkey=Gv1sRgCOK6xYWl1-zp_AE&feat=directlink

Pap en mam bedankt voor alle pakketjes die jullie hebben gestuurd met soep, kaasjes en dropjes, mijn mede reisgenoten vonden het ook lekker :)

Marieke Spijkers alvast gefeliciteerd !

Huisgenootjes van de pretflat nog bedankt voor het kaartje, echt heel leuk!