Het Wa regional Hospital
Door: Rianne
Blijf op de hoogte en volg Rianne
27 Mei 2011 | Ghana, Wa
Sinds drie weken ben ik aan het werk in het ziekenhuis van Wa.
Zoals jullie al hebben kunnen lezen ben ik begonnen op de kinderafdeling. Ik ben nu begonnen aan mijn laatste week op de kinderafdeling en vanaf maandag ga ik op gyn- kraam- verloskunde afdeling werken.
In de eerste week werd ik gelijk met mijn neus op de harde feiten van het leven in Ghana gedrukt. Dat beeld van dat kindje waarbij ik hartmassage heb toegepast bleef wel even hangen. Maar door te praten met Eric, de vrijwilligers en collega’s van het ziekenhuis kreeg ik wel een beter beeld van het leven van de mensen in Ghana en word het makkelijker om te relativeren…
Als een vrouw zwanger wordt in een dorpje krijgen ze van de plaatselijke kliniek (als die aanwezig is) een boekje waarin de vorderingen van de zwangerschap worden bij gehouden en informatie voor de moeder in staat. Achter op dat boekje staat in plaatjes afgebeeld wanneer de moeder met haar kindje naar het ziekenhuis moet, bij koorts, hevige diarree, hevig braken etc. Maar als je kindje ouder wordt raakt dat boekje in de vergetelheid, je bent druk met het ‘overleven’.
De grond omploegen met een schep zodat je kunt zaaien zodra het regenseizoen begint, ’s ochtends om 5 uur brandhout zoeken en vuur maken om daar later in de ochtend de pap in te kunnen koken voor de rest van het gezin, mango’s of sheanuts plukken om te verkopen, water halen bij de plaatselijke pomp, de hele dag hard werken. Als je kindje dan koorts krijgt en je hebt geen eigen vervoer of ziektekostenverzekering, dan wacht je nog maar even af…ook omdat je geen goede voorlichting hebt gehad en niet altijd bewust bent van de gevaren.
Dus zodra een moeder dan besluit om toch naar het ziekenhuis af te reizen met een tro-tro is het vaak eigenlijk al te laat voor het kindje. Doordat ze zo uitgedroogd zijn, hoge koorts hebben waardoor er stuiptrekkingen ontstaan of een bloedvergiftiging hebben en hersenbeschadiging hebben opgelopen…
Zo’n kindje werd er afgelopen week weer binnen gebracht, meer dood dan levend bungelend bij de moeder achter op de rug. We probeerden overal een infuus te prikken, dit lukte niet. Ik voelde bij binnenkomst dat de handjes en voetjes heel koud waren, het kindje was bewusteloos, had hele hoge koorts en stuiptrekkingen. We probeerden bloed af te nemen vanuit de slagader in de lies, de pulsaties hiervan waren al niet meer voelbaar…We hebben heel hard ons best gedaan, maar uiteindelijk stopte het jongetje met ademhalen. Ik heb nog hartmassage toegepast maar ik wist al dat het niet mocht baten.
Heel verdrietig, moeder geeft geen kik en slingert het kind weer op haar rug met een doek er over heen om het weer mee terug te nemen naar het dorp en daar te begraven.
Voor deze kinderen is het soms ‘beter’ dat ze het niet redden, de dorpen in Ghana zijn niet ingesteld op kinderen met een verstandelijke beperking en sommigen worden alsnog omgebracht door vergiftiging.
Het is wel moeilijk om zo iets aan te zien, maar hoe meer ik leer over het leven van de mensen in Ghana, hoe beter sommige dingen te begrijpen zijn.
Het beste is, kijken naar de dingen die we hier wel kunnen doen dan naar wat je niet kunt doen.
Om jullie een idee te geven van een doordeweekse dag op de kinderafdeling schets ik hieronder een beeld;
(De tijden zijn onder voorbehoud het blijft tenslotte Ghana)
4:00u ‘s ochtends worden de kinderen en moeders door de nachtdienst wakker gemaakt om zich te gaan wassen.
5:00u is het bezoekuur! Vaak nemen familieleden dan eten mee voor de moeders, die dag en nacht langs het bedje van hun kind op een houten krukje zitten.
6:00u wordt bij alle kinderen de temperatuur opgenomen en nodige medicatie verstrekt.
Om 7:30u behoren alle verpleegkundigen van de dagdienst aanwezig te zijn zodat de nachtdienst de overdracht kan doen. Vaak zijn ze wat later…De overdracht houdt in dat alle verpleegkundigen met de nachtdienst langs de bedden lopen, er wordt dan verteld of de patiënt zijn medicatie heeft gehad en of deze koorts heeft, ongeacht wat de opname indicatie is (die word niet eens vermeld.)
8:00u de afdeling poetsen, de lakentjes op de bedden van de kinderen recht trekken en worden er gaasjes geknipt en gevouwen om in de autoclaaf steriel gemaakt te worden.
9:00u komt de Cubaanse kinderarts op de afdeling. Alle verpleegkundigen verzamelen zich rond de arts en luisteren aandachtig. Dr. Miladis legt regelmatig dingen uit, maar als de verpleegkundigen het niet begrijpen durven ze het niet te vragen, later vragen ze het aan elkaar of gaan ze het opzoeken. De hiërarchie zit er nog wel goed in, iemand die ‘boven’ je staat vraag je niet zomaar iets, laat staan dat je er tegen in gaat.
Na de visite worden de folders (dossiers) van de patiënten naar de ‘apotheek’ gebracht. Diegene die geen zorgverzekering hebben moeten het zelf gaan kopen bij de apotheek om de hoek bij het ziekenhuis.
De dossiers worden vervolgens weer terug geleverd in een kartonnen doos met daarin de voorgeschreven medicatie.
10:00u wordt er opnieuw bij alle patiënten temperatuur gemeten. En worden de medicijnen uitgedeeld en gegeven. Op dat moment beginnen vaak overal patientjes te huilen, drama op de afdeling! Omdat veel medicijnen (vaak anti malaria) in de spieren gespoten worden.
Ondertussen wordt ook nog de wondzorg uitgevoerd. Benodigdheden: water uit een infuus zak in een bakje, watjes en gaasjes uit de autoclaaf, een paar handschoenen, en bruine tape. Het maakt niet uit wat voor wond het is, het wordt allemaal op dezelfde manier behandeld. Er wordt niets uitgelegd, en er wordt vooraf ook geen pijnstilling gegeven.
Het kindje zet het gelijk op het krijsen zodra deze maar in de gaten wat ze gaan doen...
Ze halen het oude verband van de wond, schrobben het flink schoon met natte watjes. Dan wordt de wond rondom droog gemaakt en soms gaat er wat vaseline op zoals bij brandwonden waarna het weer met een nieuw gaasje en bruine tape weer word toegedekt. Volgende patiënt.
12:00 is het bezoekuur. Iedereen die ook maar eerder op de afdeling durft te komen wordt er gelijk weer uitgezet onder luid protest van de hoofdzuster. Zodra het bezoekuur is afgelopen wordt er door heel het ziekenhuis een liedje afgespeeld en voor diegene die te langzaam zijn komt de bewaking nog controleren met een paar ijzeren kettingen in de hand. Moge het vooral duidelijk zijn dat ze niet schromen om die te gebruiken!
13:00 of rond deze tijd, komen de avond diensten en word er weer een lopende overdracht gehouden waarbij ik het altijd een wonder vind dat iedereen hoort wat er gezegd wordt. Ze mompelen de temperatuur en de medicijnen en stoppen dan het dossier weer weg.
Meestal ben ik dus rond 13:00 klaar met werken…
Nog wat anekdotes over de kinderafdeling…
De hoofdzuster zit de hele dag aan het bureau dat tegen het einde van de gang staat en zij een goed overzicht heeft over de afdeling. De afdeling heeft geen ramen, alleen een soort shutters, dus kan ze alles goed volgen wat er buiten gebeurd. Regelmatig hoor je de hoofdzuster dus over de gang schreeuwen of naar buiten vanuit haar stoel om te laten weten dat ze het ergens niet mee eens is. Best grappig om mee te maken, behalve als je zelf diegene bent die ze moet hebben. Als ik nassara poggo! (blanke vrouw) hoor, dan weet ik dat ze mij moeten hebben, namen onthouden doen ze niet aan, ze noemen elkaar ook allemaal ‘sistah’.
De meeste patientjes liggen opgenomen omdat ze Malaria hebben, dat komt nu steeds meer vanwege het regenseizoen. Slangen en schorpioenen beten komen ook vaak voor, waarbij kindjes dan hele opgezwollen handen of voeten hebben waar ze geen gevoel meer in hebben. Dat ziet er ook niet zo fris uit.
Veel wonden, brandwonden doordat kinderen hete pap of water of zich heen hebben gekregen, of wonden door ongelukken in het verkeer, vaak zitten ze met de hele familie op een scooter of in een volgepropte tro-tro.
Patiënten met meningitis zie ik ook regelmatig op de afdeling, deze liggen dan in een apart kamertje op een matras op de vloer, dat is dan de fever unit.
Soms liggen er patientjes opgenomen die een operatie moeten ondergaan, zoals een liesbreuk of navelbreuk.
De collega’s zijn erg aardig, maar als je wat wilt weten van de afdeling moet je het wel zelf vragen, er is niemand die je gaat inlichten hoe alles precies in z’n werk gaat. En als ze niets te doen hebben gaan ze erbij zitten (ik heb alleen nog maar de nachtdienst slapend aangetroffen). Sommige collega’s lachen af en toe naar en kindje of kietelen het, maar de meeste laten alles aan de moeders over.
De moeders…daar heb ik respect voor. Die zitten, zolang de opname van het kind duurt, langs het bed op een houten krukje. ‘s Nachts liggen ze op een doek op de grond. Ze geven het kind eten (vaak borstvoeding) verschonen en wassen het kind, geven het kind medicijnen en ondertussen eten ze zelf en wassen ze kleren. Als het kind van de buurvrouw huilt, troosten ze dat ook. Ze geven geen kik en vragen niets want de verpleegkundigen en de artsen zullen het wel het beste weten… en anders wordt je dat wel duidelijk gemaakt.
Patiënt vriendelijke zorg en familie emancipatie zijn woorden waar ze hier nog nooit van gehoord hebben, dat is wel duidelijk!
Monique nog bedankt voor de moeite die je hebt gedaan om het pakketje op te sturen..!
En Gabri alvast gefeliciteerd met je 50ste verjaardag…!
Foto link: https://picasaweb.google.com/111235721715730330307/WaRegionalHospital?authkey=Gv1sRgCPW144WHl7D17wE&feat=directlink
Zoals jullie al hebben kunnen lezen ben ik begonnen op de kinderafdeling. Ik ben nu begonnen aan mijn laatste week op de kinderafdeling en vanaf maandag ga ik op gyn- kraam- verloskunde afdeling werken.
In de eerste week werd ik gelijk met mijn neus op de harde feiten van het leven in Ghana gedrukt. Dat beeld van dat kindje waarbij ik hartmassage heb toegepast bleef wel even hangen. Maar door te praten met Eric, de vrijwilligers en collega’s van het ziekenhuis kreeg ik wel een beter beeld van het leven van de mensen in Ghana en word het makkelijker om te relativeren…
Als een vrouw zwanger wordt in een dorpje krijgen ze van de plaatselijke kliniek (als die aanwezig is) een boekje waarin de vorderingen van de zwangerschap worden bij gehouden en informatie voor de moeder in staat. Achter op dat boekje staat in plaatjes afgebeeld wanneer de moeder met haar kindje naar het ziekenhuis moet, bij koorts, hevige diarree, hevig braken etc. Maar als je kindje ouder wordt raakt dat boekje in de vergetelheid, je bent druk met het ‘overleven’.
De grond omploegen met een schep zodat je kunt zaaien zodra het regenseizoen begint, ’s ochtends om 5 uur brandhout zoeken en vuur maken om daar later in de ochtend de pap in te kunnen koken voor de rest van het gezin, mango’s of sheanuts plukken om te verkopen, water halen bij de plaatselijke pomp, de hele dag hard werken. Als je kindje dan koorts krijgt en je hebt geen eigen vervoer of ziektekostenverzekering, dan wacht je nog maar even af…ook omdat je geen goede voorlichting hebt gehad en niet altijd bewust bent van de gevaren.
Dus zodra een moeder dan besluit om toch naar het ziekenhuis af te reizen met een tro-tro is het vaak eigenlijk al te laat voor het kindje. Doordat ze zo uitgedroogd zijn, hoge koorts hebben waardoor er stuiptrekkingen ontstaan of een bloedvergiftiging hebben en hersenbeschadiging hebben opgelopen…
Zo’n kindje werd er afgelopen week weer binnen gebracht, meer dood dan levend bungelend bij de moeder achter op de rug. We probeerden overal een infuus te prikken, dit lukte niet. Ik voelde bij binnenkomst dat de handjes en voetjes heel koud waren, het kindje was bewusteloos, had hele hoge koorts en stuiptrekkingen. We probeerden bloed af te nemen vanuit de slagader in de lies, de pulsaties hiervan waren al niet meer voelbaar…We hebben heel hard ons best gedaan, maar uiteindelijk stopte het jongetje met ademhalen. Ik heb nog hartmassage toegepast maar ik wist al dat het niet mocht baten.
Heel verdrietig, moeder geeft geen kik en slingert het kind weer op haar rug met een doek er over heen om het weer mee terug te nemen naar het dorp en daar te begraven.
Voor deze kinderen is het soms ‘beter’ dat ze het niet redden, de dorpen in Ghana zijn niet ingesteld op kinderen met een verstandelijke beperking en sommigen worden alsnog omgebracht door vergiftiging.
Het is wel moeilijk om zo iets aan te zien, maar hoe meer ik leer over het leven van de mensen in Ghana, hoe beter sommige dingen te begrijpen zijn.
Het beste is, kijken naar de dingen die we hier wel kunnen doen dan naar wat je niet kunt doen.
Om jullie een idee te geven van een doordeweekse dag op de kinderafdeling schets ik hieronder een beeld;
(De tijden zijn onder voorbehoud het blijft tenslotte Ghana)
4:00u ‘s ochtends worden de kinderen en moeders door de nachtdienst wakker gemaakt om zich te gaan wassen.
5:00u is het bezoekuur! Vaak nemen familieleden dan eten mee voor de moeders, die dag en nacht langs het bedje van hun kind op een houten krukje zitten.
6:00u wordt bij alle kinderen de temperatuur opgenomen en nodige medicatie verstrekt.
Om 7:30u behoren alle verpleegkundigen van de dagdienst aanwezig te zijn zodat de nachtdienst de overdracht kan doen. Vaak zijn ze wat later…De overdracht houdt in dat alle verpleegkundigen met de nachtdienst langs de bedden lopen, er wordt dan verteld of de patiënt zijn medicatie heeft gehad en of deze koorts heeft, ongeacht wat de opname indicatie is (die word niet eens vermeld.)
8:00u de afdeling poetsen, de lakentjes op de bedden van de kinderen recht trekken en worden er gaasjes geknipt en gevouwen om in de autoclaaf steriel gemaakt te worden.
9:00u komt de Cubaanse kinderarts op de afdeling. Alle verpleegkundigen verzamelen zich rond de arts en luisteren aandachtig. Dr. Miladis legt regelmatig dingen uit, maar als de verpleegkundigen het niet begrijpen durven ze het niet te vragen, later vragen ze het aan elkaar of gaan ze het opzoeken. De hiërarchie zit er nog wel goed in, iemand die ‘boven’ je staat vraag je niet zomaar iets, laat staan dat je er tegen in gaat.
Na de visite worden de folders (dossiers) van de patiënten naar de ‘apotheek’ gebracht. Diegene die geen zorgverzekering hebben moeten het zelf gaan kopen bij de apotheek om de hoek bij het ziekenhuis.
De dossiers worden vervolgens weer terug geleverd in een kartonnen doos met daarin de voorgeschreven medicatie.
10:00u wordt er opnieuw bij alle patiënten temperatuur gemeten. En worden de medicijnen uitgedeeld en gegeven. Op dat moment beginnen vaak overal patientjes te huilen, drama op de afdeling! Omdat veel medicijnen (vaak anti malaria) in de spieren gespoten worden.
Ondertussen wordt ook nog de wondzorg uitgevoerd. Benodigdheden: water uit een infuus zak in een bakje, watjes en gaasjes uit de autoclaaf, een paar handschoenen, en bruine tape. Het maakt niet uit wat voor wond het is, het wordt allemaal op dezelfde manier behandeld. Er wordt niets uitgelegd, en er wordt vooraf ook geen pijnstilling gegeven.
Het kindje zet het gelijk op het krijsen zodra deze maar in de gaten wat ze gaan doen...
Ze halen het oude verband van de wond, schrobben het flink schoon met natte watjes. Dan wordt de wond rondom droog gemaakt en soms gaat er wat vaseline op zoals bij brandwonden waarna het weer met een nieuw gaasje en bruine tape weer word toegedekt. Volgende patiënt.
12:00 is het bezoekuur. Iedereen die ook maar eerder op de afdeling durft te komen wordt er gelijk weer uitgezet onder luid protest van de hoofdzuster. Zodra het bezoekuur is afgelopen wordt er door heel het ziekenhuis een liedje afgespeeld en voor diegene die te langzaam zijn komt de bewaking nog controleren met een paar ijzeren kettingen in de hand. Moge het vooral duidelijk zijn dat ze niet schromen om die te gebruiken!
13:00 of rond deze tijd, komen de avond diensten en word er weer een lopende overdracht gehouden waarbij ik het altijd een wonder vind dat iedereen hoort wat er gezegd wordt. Ze mompelen de temperatuur en de medicijnen en stoppen dan het dossier weer weg.
Meestal ben ik dus rond 13:00 klaar met werken…
Nog wat anekdotes over de kinderafdeling…
De hoofdzuster zit de hele dag aan het bureau dat tegen het einde van de gang staat en zij een goed overzicht heeft over de afdeling. De afdeling heeft geen ramen, alleen een soort shutters, dus kan ze alles goed volgen wat er buiten gebeurd. Regelmatig hoor je de hoofdzuster dus over de gang schreeuwen of naar buiten vanuit haar stoel om te laten weten dat ze het ergens niet mee eens is. Best grappig om mee te maken, behalve als je zelf diegene bent die ze moet hebben. Als ik nassara poggo! (blanke vrouw) hoor, dan weet ik dat ze mij moeten hebben, namen onthouden doen ze niet aan, ze noemen elkaar ook allemaal ‘sistah’.
De meeste patientjes liggen opgenomen omdat ze Malaria hebben, dat komt nu steeds meer vanwege het regenseizoen. Slangen en schorpioenen beten komen ook vaak voor, waarbij kindjes dan hele opgezwollen handen of voeten hebben waar ze geen gevoel meer in hebben. Dat ziet er ook niet zo fris uit.
Veel wonden, brandwonden doordat kinderen hete pap of water of zich heen hebben gekregen, of wonden door ongelukken in het verkeer, vaak zitten ze met de hele familie op een scooter of in een volgepropte tro-tro.
Patiënten met meningitis zie ik ook regelmatig op de afdeling, deze liggen dan in een apart kamertje op een matras op de vloer, dat is dan de fever unit.
Soms liggen er patientjes opgenomen die een operatie moeten ondergaan, zoals een liesbreuk of navelbreuk.
De collega’s zijn erg aardig, maar als je wat wilt weten van de afdeling moet je het wel zelf vragen, er is niemand die je gaat inlichten hoe alles precies in z’n werk gaat. En als ze niets te doen hebben gaan ze erbij zitten (ik heb alleen nog maar de nachtdienst slapend aangetroffen). Sommige collega’s lachen af en toe naar en kindje of kietelen het, maar de meeste laten alles aan de moeders over.
De moeders…daar heb ik respect voor. Die zitten, zolang de opname van het kind duurt, langs het bed op een houten krukje. ‘s Nachts liggen ze op een doek op de grond. Ze geven het kind eten (vaak borstvoeding) verschonen en wassen het kind, geven het kind medicijnen en ondertussen eten ze zelf en wassen ze kleren. Als het kind van de buurvrouw huilt, troosten ze dat ook. Ze geven geen kik en vragen niets want de verpleegkundigen en de artsen zullen het wel het beste weten… en anders wordt je dat wel duidelijk gemaakt.
Patiënt vriendelijke zorg en familie emancipatie zijn woorden waar ze hier nog nooit van gehoord hebben, dat is wel duidelijk!
Monique nog bedankt voor de moeite die je hebt gedaan om het pakketje op te sturen..!
En Gabri alvast gefeliciteerd met je 50ste verjaardag…!
Foto link: https://picasaweb.google.com/111235721715730330307/WaRegionalHospital?authkey=Gv1sRgCPW144WHl7D17wE&feat=directlink
-
27 Mei 2011 - 17:19
Ad Spijkers:
Hallo Rianne,
Je maakt wel wat mee daar, dat moet ik zeggen! Maar goed dat je e.e.a. kunt relativeren. Het is een heel andere "wereld" dan wat wij hier in Nederland ervaren. Wij ngaan weer kamperen met hemelvaart. Jammer dat je er niet bij bent. Marieke en Maartje hebben een heel programma gemaakt. Wij zijn benieuwd. Ook hebben we weer een drietal kuikentjes erbij, leuk om te zien, de bezorgdheid van de kloek. Werk ze verder en doe iedereen de groeten en tot over een paar weken ...begin juli Groeten uit Tilburg, De Drie Linden. -
27 Mei 2011 - 21:02
Gaab . . .:
Rianne, ik heb nog nooit, en da's echt waar, een felicitatie voor mijn verjaardag gehad uit een land dat zo ver weg is als Ghana. Dank je wel !!
-
28 Mei 2011 - 07:39
Paul Bombay:
Ha Rietje,
Wat een verhalen/belevenissen zeg, ben jaloers op je. Ik verwacht nu al weer bergen foto's en verhalen bij je terugkomst. We hebben op zomerkamp al een dag niks gepland omdat jij dan langs komt met je verhalen ;)
Binnenkort krijg je nog een mail/brief van de welpen! PAPAPAPAM
Ik wens je nog veel plezier de komende tijd.
-
28 Mei 2011 - 12:54
Paul Bombay:
Dag Rianne,
Heb je verhaal gelezen... ppff wat een avonturen beschrijf je weer zeg. Ik vind het echt super goed wat jij daar doet. Al zul je wel veel dingen meemaken die je liever niet had gezien, maar goed zo gaat dat daar.. Hele andere mentaliteit natuurlijk!
De welpjes missen je wel hoor! Heb de link van deze site aan de kinderen gegeven, kunnen ze je ook volgen! -
29 Mei 2011 - 09:06
Jopie Spijkers:
Hallo Rianne,
Zondagmorgen hier en ik zit net je reisverslag weer te lezen. Heftig , steeds weer. Goed voor je datje er met Eric over kunt praten . Ghana is een hele andere wereld dan hier in Nederland. Maar toch , als je dit zo allemaal mee maakt leer je de dingen die je gewend bent misschien meer te waarderen. Fijn dat je ook goede dingen meemaakt zoals het kopen van de tafels en stoelen voor de kinderen en ziet dat ze er dankbaar gebruik van maken . En ook voor de bouw en kleding voor de straatmeiden.
Dat geeft ook wel een goed gevoel .
Wij gaan met hemelvaart kamperen in het bos en zullen je daar wel missen .
Het ga je goed in Ghana en tot ziens in juli . Heel veel groeten en veel liefs Jopie -
29 Mei 2011 - 13:01
Mam:
Ha schat
Had je verslag Zaterdag op je site al wel gelezen, maar nu pas de tijd om er even op te reageren . Ik ben blij dat je de gebeurtenissen nu een beetje kan relativeren,door er ook met de anderen over te praten.En te denken wat je wel voor de mensen daar kan betekenen,en wat je daar al wel hebt gedaan.Alle kleine dingen maken een groter geheel schat.
Ene... ik zie het helemaal voor me ,die hoofdzuster hoe ze regeert over de afd. en de verpleegsters.Maar ben blij dat het wel lekker loopt tussen jullie de artsen en je collega s.
Geniet van alle leuke momenten,die je daar mee maakt,aan de laatste foto s
(die met de tweeling) zien we dat je dat ook kan. (Alle twee een lach van oor tot oor.)
Leuk om te zien.
Doe de groetjes aan Chrisje,en een
dikke knuffel van mij en je Pa xxx
Mam
-
29 Mei 2011 - 19:27
Tante Angela:
hoi Rianne wat een reis zeg ,en volgens mij heb je het best naar je zin we zouden de foto s aan ons oma laten zien, maar we kregen geen verbinding,dus moet ze maar wachten tot je terug bent .... nog een fijne tijd groetjes tante angelaxxxxxxx -
29 Mei 2011 - 19:28
Jan:
hallo Rianne
de stemming heeft plaats gevonden en Paul en Arjen zijn met grote meerderheid gekozen 14 voor twee tegen voor allebei.
Wat kun jij schrijven over wat jij allemaal beleeft daar in dat arme warme land.
Zal ik vast uitkijken naar een uitgever want eer jij terug bent kun je deze verhalen wel in boekvorm uitgeven.
Let goed op jezelf en je maatjes zodat straks weer alles heel en gzond naar huis kan.
groetjes Jan -
31 Mei 2011 - 17:36
Afdeling 8 West:
Hey Rianne,
Wat super leuk om jouw verhalen te lezen! Wel heftig af en toe... Een werkdag van 7.30 tot 13.00 uur is wel heerlijk. Als bij ons de temperatuur gemompeld wordt, kijken we gewoon even in het EPD haha.
Nog heel veel plezier daar en groetjes aan Chrisje! Groetjes Annemiek, Kedie, Sanne, Mike, Nicole en Marjolein -
31 Mei 2011 - 18:31
Maartje:
Heej Rianne!
Pff heftig zeg wat je allemaal in het ziekenhuis ziet daar! Daar moet je idd wel relativeren, wat me wel erg moeilijk lijkt!
Succes op de andere afdeling! Ben benieuwd of het daar hetzelfde eraan toe gaat..
En hebben jullie nog leuke uitstapjes gemaakt?
Tot het volgende verhaal!
Liefs,
Maart -
04 Juni 2011 - 05:00
Maaike:
Heej Rianne en Chrisje
Even bijgelezen hoor :P haha nachtdienst, dan hebbe we daar de tijd voor! Wat een verhalen en avonturen.. echt super om te lezen!
Veel plezier nog!
Groetjes Maaike (kvb) -
04 Juni 2011 - 18:55
Tineke:
Hey Rianne!
Wow, wat 'n verhaal weer zeg! Vooral dat van die bewaking met kettingen, jeetje. Ik kan niet geloven dat er zo met bezoekers van patiënten wordt opgegaan! Lijkt me heel moeilijk om te zien en om mee om te gaan (niet alleen dat deel v/h ziekenhuis natuurlijk).
Ben benieuwd naar je verhalen van de gyn- kraam- verloskundeafdeling :)
Veel succes daar ;)
xx Tineke
-
06 Juni 2011 - 19:38
Kim:
Zooow wat een indrukwekkend verhaal weer!! Meid ik ben trots op je dat je het zo goed afgaat!!
En besef me ook dat je alweer bijna thuis bent!!
Leuke fotos!
xx -
07 Juni 2011 - 14:36
Aniek:
Ha Rianne,
Wat een verhaal zeg. En wat een verschil met onze ziekenhuis wereld. Poeh dan mogen wij niet altijd klagen.
Wat een ervaring die je meemaakt.
Heel veel succes en plezier nog! Groetjes aan Chrisje.
Groetjes van Aniek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
