Een heel andere wereld...
Door: Rianne
Blijf op de hoogte en volg Rianne
13 April 2011 | Ghana, Wa
De reis begon op 7 april om 12:00u bij het vliegveld van Brussel, waarna we de overstap in Londen hadden en na 2 uur rond wandelen op Heathrow mochten we het vliegtuig naar Accra instappen.
Uiteindelijk mochten we om 22:30 (Nederlandse tijd) voet op Ghanese bodem zetten.
Toen de deuren van het vliegtuig open gingen besloeg de binnenkant van de raampjes van het vliegtuig van de vochtige warme buitenlucht. Het voelde alsof je een hete föhn over je heen kreeg.
Bij het vliegveld in Accra werden we opgevangen door 2 behulpzame Ghanezen die ons naar het bus station brachten, maar eerst hebben we op de zwarte markt euro’s voor cedi’s geruild zodat we konden betalen. Ik kreeg al heel wat indrukken te verwerken terwijl we in de taxi zaten, overal getoeter, markten, vrouwen met van alles op hun hoofd, de warme lucht en verschillende geuren.
Eenmaal bij het busstation werden de kaartjes gehaald en onze bagage gelabeld en na even te hebben gewacht (welkom in Ghana..) mochten we instappen, en begon onze 12 uur durende reis naar Wa.
De nachtbus zat vol met mensen die op stoelen en op de grond zaten, de rest van de bus was volgepropt met bagage. Er was airco aanwezig en dat was in het begin héél lekker maar de rest van de nacht heb ik kippenvel gehad.
Ik heb in de bus niet veel geslapen, de wegen zitten hier vol met gaten, kuilen en drempels die de plaatselijke bevolking zelf heeft gemaakt van boomstammen die de erg hard rijdende buschauffeur niet altijd op tijd zag. Ik ben twee keer half slapend uit mijn stoel gevallen en we hebben ‘s ochtends iedereen een meter omhoog zien vliegen toen er weer een drempel op de weg lag die de chauffeur niet had gezien.
Toen we ’s nachts door de Ghanese dorpen reden leek het alsof het leven van overdag
’s nachts gewoon doorgaat, maar achteraf hoorden we dat de vrouwen zonder onderdak niet durven te slapen bang voor wat er met ze gedaan kan worden.
Tegen 6 uur kon in het landschap zien veranderen, de dorpen werden primitiever en het land droger en minder dicht begroeid. Toen we in Wa aankwamen was het vrijdag 10:30u en hadden we er een totale reis van bijna 24uur op zitten.
In Wa werden we opgehaald door Eric, de oprichter van Child support. We werden gelijk mee genomen naar de plaatselijke markt omdat Eric daar wat straatkinderen wilde bezoeken en een vrouw met aids mee ging nemen naar het hostel vanwege een worm in haar been. (AIDS is taboe, ze spreken hier van ARC, aids related components)
Er wordt van alles verkocht op de markt zoals mango’s, stinkende gedroogde vis, alle delen van een koe met vlieg en al, tomaten, kruiden, lappen stof enz.
Na de markt heeft Eric ons zijn huis laten zien en het hostel wat bij hem om de hoek zit. In het hostel zitten we nu met nog 4 andere vrijwilligers.
We hebben onze spullen uitgestald en zijn daarna meteen in slaap gevallen, dat was wel even nodig na die lange reis.
’S Avonds hebben we tijdens het eten bij het lokale hotel de cheque van €1000 ! euro overhandigd aan Child support. (We gaan nog met Eric bespreken wat het doel hier van wordt.)
En zijn we ’s avonds lekker onder de klamboe gaan slapen onder begeleiding van een kakofonie van geluiden.
De dagen erna zijn als een roes aan me voorbij gegaan en ik moet elke keer goed nadenken wat voor dag het vandaag ook al weer is..
We zijn op zaterdag door Eric mee genomen naar the residence waar het Wa Yiri kinderhuis staat (Wa Yiri betekend welkom thuis.) Daar staat ook het hostel, het huis van de straat meiden en het onderkomen van de mama’s. Deze mama’s wisselen elkaar af en zijn 24uur aanwezig. Een van deze mama’s, mama Martina heeft een kindje ‘geadopteerd’ ze heet Kadija en is afgestoten door haar familie omdat haar moeder tijdens de bevalling is overleden. Kadija wordt door deze gebeurtenis als heks gezien en de meeste baby’s worden daarom vermoord, dit meisje hebben ze kunnen redden, ze is nu 2 jaar en wind iedereen om haar vingertje door die grote ogen van haar, ik zou haar zo mee willen nemen, geweldig!
Op die eerste dag zijn we door Eric ook nog mee genomen naar het ziekenhuis van Wa, waar Chrisje en ik ook kunnen gaan werken. Het heeft 5 wards (afdelingen) de kinderafdeling, kraamafdeling, chirurgie mannen, chirurgie vrouwen, en infectieziekten, maar meer hier over volgt een andere keer. Volgende week maandag is de directeur er en kunnen we waarschijnlijk beginnen.
’S Avonds hebben we bij het hostel vis gegeten die Michel klaar had gemaakt en hebben we bij het kampvuur gezeten met z’n zessen.
Zondag hebben we uitgeslapen en zijn we naar de voetbal wedstrijd geweest van de Wa Allstars tegen het voetbal team van Accra. Ik heb er niet veel verstand van maar ik heb ze meer zien liggen op het veld dan dat ze achter de bal aan gingen…Er was 1 tribune die vol zat met belangrijke schreeuwende mensen en de rest van het publiek stond rondom het veld of zat in de achterbak van de auto’s mee te kijken.
Maandag ochtend werden we door Eric wakker gebeld of we naar het hostel wilden gaan om de wond op het been van de vrouw van markt te verbinden. Er zit een guinea worm in haar been (zoek dat maar eens op), dus wij samen met Eric naar het hospice en hebben we de wond verzorgt, de worm kon ik overigens niet zien zitten maar wel voelen en het is erg pijnlijk voor haar. De bedoeling is dat ze woensdag naar het ziekenhuis gaat, waar ze de guinea worm zullen proberen uit de wond te weken en dan om een stokje draaien om hem zo langzaam er uit te halen, dit kan overigens dagen duren.
Daarna hebben Chrisje en ik gelijk de box met verbandmateriaal uitgezocht en aangevuld, deze box wordt mee genomen als we bij de dorpen op ‘visite’ gaan.
Dinsdag zijn we voor het eerst mee gegaan naar het dorp Loggu, een half uur rijden vanaf Wa om daar de hele ochtend de plaatselijke bevolking te ontvangen, klein en groot.
De ‘kliniek’ waar we aan het werk waren deed ook dienst als kerk annex schooltje en viel bijna in elkaar van ellende.
Er waren nogal wat kindjes met wonden op hun voeten, doordat de mensen hier altijd op blote voeten lopen, zwangere vrouwen voor controle, vrouwen die een zwangerschaptest kwamen doen en die daar niet blij mee waren omdat ze geen echtgenoot hadden, oudere vrouwen met body pain, een man die een HIV test kwam doen, en vrouwen de prikpil geven (waar de mannen niets van af weten).
De meeste mensen hebben geen verzekering dus kunnen we ze niet altijd door sturen naar het ziekenhuis.
Wat we kunnen doen daar is de wonden verzorgen en zeggen door middel van een tolk dat ze de week er op terug moeten komen, de mensen met HIV doorsturen naar het ziekenhuis, de vrouwen die zwanger blijken te zijn doorsturen naar de plaatselijke kliniek om daar een zwangerschap boekje te gaan halen en de vrouwen met body pain geven we paracetamol en multi vitaminen, maar niet meer dan 5 anders verkopen ze die tabletten weer.
Verder meten we de bloeddruk en wordt er bijgehouden wie er langs zijn gekomen, meten we de buik van de zwangere vrouwen en voelen we de stand van de baby.
Het overgrote deel van de mensen heeft dus geen verzekering omdat ze het niet kunnen betalen, zo’n verzekering kost omgerekend € 3,00 en van dat bedrag kunnen ze hier een hele week eten. Heel veel mensen gaan daardoor niet of te laat naar het ziekenhuis.
Dit moest ik wel even laten bezinken, het idee dat een kindje voor dit bedrag een heel jaar verzekerd is, maar dat ouders het geld daar niet voor hebben omdat ze anders een week geen eten hebben. Dus als je bij de Hema een broodje koopt, dit gelijk staat aan een jaar verzekering van een Ghanees kindje!
De andere kant van het verhaal is bijvoorbeeld dat Eric geld heeft gegeven aan een gezin om de kinderen te verzekeren maar dat de man het tot 2 keer toen heeft opgedronken...
Erg frustrerend, maar de mannen staan boven aan in het gezin en de vrouw is er voor om voor het eten en de kinderen te zorgen.
Toch indrukwekkend zo’n dagje Loggu.
Opvallend is dat voortplanting erg belangrijk is voor de mensen in Ghana, wie onvruchtbaar is heeft pech gehad en moet het maar zien te rooien. Vrouwen die niet meer menstrueren gebruiken soms ook varkensbloed om maar te laten zien dat ze nog in de ‘running’ zijn. Mannen hebben het hier vaak over hun farm (hun vrouw) en hun garden (de minnaressen) en vrouwen hebben dat maar te accepteren.
Ik loop hier op straat nog elke dag mijn ogen uit te kijken, we worden de hele dag na gezongen door de Ghanese kindjes.
Nassara! nassara how are you, I am fine thank you!
De Ghanezen zijn echt een vriendelijk volk, ze zeggen goedendag en vragen hoe het gaat en verwachten dat je dat andersom ook doet. Het gaat altijd goed met ze, want je gaat natuurlijk niet vertellen dat het niet goed met je gaat.
Ik moet nog wel een beetje wennen aan de hitte hier, zaterdag was het 48 graden de afgelopen 2 dagen is het bewolkt geweest maar nog steeds heet, het regenseizoen gaat binnenkort beginnen en dat betekent afkoeling..
Ik wilde het verhaal kort houden dat is duidelijk niet gelukt, er is ook zoveel te vertellen!
Maar toch bedankt voor het lezen :)
(Speciaal voor Johan, ik heb al veel bruine billetjes gezien!)
Uiteindelijk mochten we om 22:30 (Nederlandse tijd) voet op Ghanese bodem zetten.
Toen de deuren van het vliegtuig open gingen besloeg de binnenkant van de raampjes van het vliegtuig van de vochtige warme buitenlucht. Het voelde alsof je een hete föhn over je heen kreeg.
Bij het vliegveld in Accra werden we opgevangen door 2 behulpzame Ghanezen die ons naar het bus station brachten, maar eerst hebben we op de zwarte markt euro’s voor cedi’s geruild zodat we konden betalen. Ik kreeg al heel wat indrukken te verwerken terwijl we in de taxi zaten, overal getoeter, markten, vrouwen met van alles op hun hoofd, de warme lucht en verschillende geuren.
Eenmaal bij het busstation werden de kaartjes gehaald en onze bagage gelabeld en na even te hebben gewacht (welkom in Ghana..) mochten we instappen, en begon onze 12 uur durende reis naar Wa.
De nachtbus zat vol met mensen die op stoelen en op de grond zaten, de rest van de bus was volgepropt met bagage. Er was airco aanwezig en dat was in het begin héél lekker maar de rest van de nacht heb ik kippenvel gehad.
Ik heb in de bus niet veel geslapen, de wegen zitten hier vol met gaten, kuilen en drempels die de plaatselijke bevolking zelf heeft gemaakt van boomstammen die de erg hard rijdende buschauffeur niet altijd op tijd zag. Ik ben twee keer half slapend uit mijn stoel gevallen en we hebben ‘s ochtends iedereen een meter omhoog zien vliegen toen er weer een drempel op de weg lag die de chauffeur niet had gezien.
Toen we ’s nachts door de Ghanese dorpen reden leek het alsof het leven van overdag
’s nachts gewoon doorgaat, maar achteraf hoorden we dat de vrouwen zonder onderdak niet durven te slapen bang voor wat er met ze gedaan kan worden.
Tegen 6 uur kon in het landschap zien veranderen, de dorpen werden primitiever en het land droger en minder dicht begroeid. Toen we in Wa aankwamen was het vrijdag 10:30u en hadden we er een totale reis van bijna 24uur op zitten.
In Wa werden we opgehaald door Eric, de oprichter van Child support. We werden gelijk mee genomen naar de plaatselijke markt omdat Eric daar wat straatkinderen wilde bezoeken en een vrouw met aids mee ging nemen naar het hostel vanwege een worm in haar been. (AIDS is taboe, ze spreken hier van ARC, aids related components)
Er wordt van alles verkocht op de markt zoals mango’s, stinkende gedroogde vis, alle delen van een koe met vlieg en al, tomaten, kruiden, lappen stof enz.
Na de markt heeft Eric ons zijn huis laten zien en het hostel wat bij hem om de hoek zit. In het hostel zitten we nu met nog 4 andere vrijwilligers.
We hebben onze spullen uitgestald en zijn daarna meteen in slaap gevallen, dat was wel even nodig na die lange reis.
’S Avonds hebben we tijdens het eten bij het lokale hotel de cheque van €1000 ! euro overhandigd aan Child support. (We gaan nog met Eric bespreken wat het doel hier van wordt.)
En zijn we ’s avonds lekker onder de klamboe gaan slapen onder begeleiding van een kakofonie van geluiden.
De dagen erna zijn als een roes aan me voorbij gegaan en ik moet elke keer goed nadenken wat voor dag het vandaag ook al weer is..
We zijn op zaterdag door Eric mee genomen naar the residence waar het Wa Yiri kinderhuis staat (Wa Yiri betekend welkom thuis.) Daar staat ook het hostel, het huis van de straat meiden en het onderkomen van de mama’s. Deze mama’s wisselen elkaar af en zijn 24uur aanwezig. Een van deze mama’s, mama Martina heeft een kindje ‘geadopteerd’ ze heet Kadija en is afgestoten door haar familie omdat haar moeder tijdens de bevalling is overleden. Kadija wordt door deze gebeurtenis als heks gezien en de meeste baby’s worden daarom vermoord, dit meisje hebben ze kunnen redden, ze is nu 2 jaar en wind iedereen om haar vingertje door die grote ogen van haar, ik zou haar zo mee willen nemen, geweldig!
Op die eerste dag zijn we door Eric ook nog mee genomen naar het ziekenhuis van Wa, waar Chrisje en ik ook kunnen gaan werken. Het heeft 5 wards (afdelingen) de kinderafdeling, kraamafdeling, chirurgie mannen, chirurgie vrouwen, en infectieziekten, maar meer hier over volgt een andere keer. Volgende week maandag is de directeur er en kunnen we waarschijnlijk beginnen.
’S Avonds hebben we bij het hostel vis gegeten die Michel klaar had gemaakt en hebben we bij het kampvuur gezeten met z’n zessen.
Zondag hebben we uitgeslapen en zijn we naar de voetbal wedstrijd geweest van de Wa Allstars tegen het voetbal team van Accra. Ik heb er niet veel verstand van maar ik heb ze meer zien liggen op het veld dan dat ze achter de bal aan gingen…Er was 1 tribune die vol zat met belangrijke schreeuwende mensen en de rest van het publiek stond rondom het veld of zat in de achterbak van de auto’s mee te kijken.
Maandag ochtend werden we door Eric wakker gebeld of we naar het hostel wilden gaan om de wond op het been van de vrouw van markt te verbinden. Er zit een guinea worm in haar been (zoek dat maar eens op), dus wij samen met Eric naar het hospice en hebben we de wond verzorgt, de worm kon ik overigens niet zien zitten maar wel voelen en het is erg pijnlijk voor haar. De bedoeling is dat ze woensdag naar het ziekenhuis gaat, waar ze de guinea worm zullen proberen uit de wond te weken en dan om een stokje draaien om hem zo langzaam er uit te halen, dit kan overigens dagen duren.
Daarna hebben Chrisje en ik gelijk de box met verbandmateriaal uitgezocht en aangevuld, deze box wordt mee genomen als we bij de dorpen op ‘visite’ gaan.
Dinsdag zijn we voor het eerst mee gegaan naar het dorp Loggu, een half uur rijden vanaf Wa om daar de hele ochtend de plaatselijke bevolking te ontvangen, klein en groot.
De ‘kliniek’ waar we aan het werk waren deed ook dienst als kerk annex schooltje en viel bijna in elkaar van ellende.
Er waren nogal wat kindjes met wonden op hun voeten, doordat de mensen hier altijd op blote voeten lopen, zwangere vrouwen voor controle, vrouwen die een zwangerschaptest kwamen doen en die daar niet blij mee waren omdat ze geen echtgenoot hadden, oudere vrouwen met body pain, een man die een HIV test kwam doen, en vrouwen de prikpil geven (waar de mannen niets van af weten).
De meeste mensen hebben geen verzekering dus kunnen we ze niet altijd door sturen naar het ziekenhuis.
Wat we kunnen doen daar is de wonden verzorgen en zeggen door middel van een tolk dat ze de week er op terug moeten komen, de mensen met HIV doorsturen naar het ziekenhuis, de vrouwen die zwanger blijken te zijn doorsturen naar de plaatselijke kliniek om daar een zwangerschap boekje te gaan halen en de vrouwen met body pain geven we paracetamol en multi vitaminen, maar niet meer dan 5 anders verkopen ze die tabletten weer.
Verder meten we de bloeddruk en wordt er bijgehouden wie er langs zijn gekomen, meten we de buik van de zwangere vrouwen en voelen we de stand van de baby.
Het overgrote deel van de mensen heeft dus geen verzekering omdat ze het niet kunnen betalen, zo’n verzekering kost omgerekend € 3,00 en van dat bedrag kunnen ze hier een hele week eten. Heel veel mensen gaan daardoor niet of te laat naar het ziekenhuis.
Dit moest ik wel even laten bezinken, het idee dat een kindje voor dit bedrag een heel jaar verzekerd is, maar dat ouders het geld daar niet voor hebben omdat ze anders een week geen eten hebben. Dus als je bij de Hema een broodje koopt, dit gelijk staat aan een jaar verzekering van een Ghanees kindje!
De andere kant van het verhaal is bijvoorbeeld dat Eric geld heeft gegeven aan een gezin om de kinderen te verzekeren maar dat de man het tot 2 keer toen heeft opgedronken...
Erg frustrerend, maar de mannen staan boven aan in het gezin en de vrouw is er voor om voor het eten en de kinderen te zorgen.
Toch indrukwekkend zo’n dagje Loggu.
Opvallend is dat voortplanting erg belangrijk is voor de mensen in Ghana, wie onvruchtbaar is heeft pech gehad en moet het maar zien te rooien. Vrouwen die niet meer menstrueren gebruiken soms ook varkensbloed om maar te laten zien dat ze nog in de ‘running’ zijn. Mannen hebben het hier vaak over hun farm (hun vrouw) en hun garden (de minnaressen) en vrouwen hebben dat maar te accepteren.
Ik loop hier op straat nog elke dag mijn ogen uit te kijken, we worden de hele dag na gezongen door de Ghanese kindjes.
Nassara! nassara how are you, I am fine thank you!
De Ghanezen zijn echt een vriendelijk volk, ze zeggen goedendag en vragen hoe het gaat en verwachten dat je dat andersom ook doet. Het gaat altijd goed met ze, want je gaat natuurlijk niet vertellen dat het niet goed met je gaat.
Ik moet nog wel een beetje wennen aan de hitte hier, zaterdag was het 48 graden de afgelopen 2 dagen is het bewolkt geweest maar nog steeds heet, het regenseizoen gaat binnenkort beginnen en dat betekent afkoeling..
Ik wilde het verhaal kort houden dat is duidelijk niet gelukt, er is ook zoveel te vertellen!
Maar toch bedankt voor het lezen :)
(Speciaal voor Johan, ik heb al veel bruine billetjes gezien!)
-
13 April 2011 - 15:22
Madje, Lot En Annie:
Hee meid,
Wat een indrukken zeg! We hebben vol bewondering het eerste verhaal gelezen achter een computer. We wilden het alle drie graag zo snel mogelijk lezen toen we hoorde dat je een berichtje had geplaatst.
Hier hebben we niet van dat warme weer als daar, we hebben het de aggelopen dagen best goed gehad voor Nerderlandse begrippen.
We stonden ervan te kijken dat de verzekeringen daar ''zo goedkoop'' zijn. Voor maar 3 euro ben je een jaar verzekerd. Voor ons is het normaal dat je verzekerd bent, en kijk je welke verzekering bij je past. Dat is wel even anders als in Ghana. 3 euro hebben wij zo uitgegeven aan iets kleins of onbenuligs zoals vandaag hebben we lekker een ijsje gegeten.. dan zit je al op de helft van een jaar verzekering!
Je bent al druk bezig geweest vanaf het moment dat je bent aangekomen. neem je wel tijd voor jezelf, alles moet je goed verwerken en even aclematiseren.
Geniet ervan, we kunnen niet wachten tot je nieuwe reisverhaal.
Dikke kus en knuffel
Madeleine, Charlotte en Anja... en natuurlijk ook van onze mannen!
PS. Zo lang was je verhaal niet hoor, het was erg prettig en intressant te lezen! -
13 April 2011 - 16:27
Jeanne Van Groeninge:
Rianne, Wat heb ij in een korte tijd al veel indrukken op gedaan.
Heel veel werkgenot en geniet er van,
Tot horens. -
13 April 2011 - 17:35
Tineke:
Rianne!!! :D
Wat fijn om wat van je te horen!! En meteen ook zoveel, haha :P
Jeetje wat heb je al veel gezien/gedaan in die paar dagen! En je bent er net!
Ik geloof 't goed dat het indrukwekkend is wat je daar allemaal ziet... Lijkt me wel lastig om alles een plaatsje te geven in 't begin...
Ik ben benieuwd naar je volgende verhalen (en foto's ;))
xx Tineke -
13 April 2011 - 19:02
Anouk:
Hoi Rianne,
Wat een verslag en dat na nog maar een paar dagen.Ik kijk uit naar je volgende verslagen.
Groetjes Anouk -
13 April 2011 - 19:14
Marjo En Theo:
Het avontuur is begonnen.HEEL VEEL PLEZIER en wij lezen het wel.
Gr Theo en Marjo -
14 April 2011 - 07:39
Rianne:
Hè meissie
In een woord "wouw"!! Wat een mooi, indrukwekkend verhaal en dat is nog maar het begin!!! Volgens mij ben jij daar nu echt op je plek en geniet van alles om je heen. Ook las ik al dingen die veel indruk op je hebben gemaakt! Probeer alles een plekje te geven...
Je foto's zijn mooi en het is duidelijk te zien dat daar armoede is. Ik vind je douche toch echt raar om te zien, want wij staan er niet bij stil dat het ook zo kan.
Ik ben erg benieuwd naar de rest van je verhalen! Je bent goed bezig meissie
Kussies en liefs Rianne -
14 April 2011 - 09:52
Maartje:
Heej Rianne!
Leuk om wat van je te horen! Wat een indrukken he..! Ik zie het helemaal voor me..Je hebt wel al super veel gezien en meegemaakt! Toch moeilijk om dat allemaal te zien en wat een andere wereld het is..Maar denk er dan maar aan wat je voor hun allemaal kunt doen!
Ben benieuwd naar het volgende verslag en foto's:D!
Liefs
Maartje -
14 April 2011 - 10:56
Paul B:
Ha Rianne,
Lijk om te lezen hoor die verhalen!
Kan het me allemaal zo voorstellen, hoe jij dat typt.
Het warme weer zou ook niks voor mij zijn haha.
Kus van Paultje B -
14 April 2011 - 15:35
Judith:
Ha stoere :)
wat een verhaal! Leuk en indrukwekkend om te lezen. Respect voor jou, stoere vrouw!
Wil en ik hebben meteen gekeken hoe de worm eruit zag waar je over schreef. Bah, dat ziet er echt goor uit!
We kunnen ons helemaal voorstellen dat het lastig is om te gaan met de verschillen in levensstandaard. We zouden meteen een wijntje minder drinken op het terras om zo'n kindje te kunnen helpen aan een zorgverzekering. Triest eigenlijk toch? Tegelijkertijd besef je dan ook weer hoe goed je het hebt in ons landje :)
De foto's waren ook erg leuk. Samen met jouw verhaal krijgen we een mooi beeld van wat je allemaal meemaakt.
Ik kijk heel erg uit naar je volgende reisverslagen. Echt leuk en boeiend om te lezen. Geniet ervan!
Lieve groetjes xxxxxx Wil en Judith -
14 April 2011 - 17:39
Mariska:
Hey Rianne,
wat leuk om wat van je te horen
zo te lezen heb je al heel wat mee gemaakt
geniet er verder nog van
ik kijk uit naar het volgende verslag
-x-ies -
14 April 2011 - 18:40
MAM:
HA MEISJE.
Al veel gezien en mee gemaakt zal nog meer worden,maar dat komt allemaal wel goed met jou.Ben benieuwt wat het project word van jullie cheque,hoeveel was het nu in totaal?Kjiken al uit naar je volgende verhaaltje.En natuurlijk foto,s.
groetjes en dikke knuffel xxx
mam -
16 April 2011 - 11:40
Lilian En Caroline:
heey rianne,
Wat een verhaal en wat een indrukken doe je daar op.
Zo te zien heb je het wel naar je zin daar!!
Nog veel succes en plezier daar!!
xxx Lilian en caroline.
-
19 April 2011 - 17:53
Elma:
Jezus man, wat een ervaringen! Dat is inderdaad nog eens een andere wereld, maar wel gaaf om te lezen! Werkze! xxx Elma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
