Brownsberg !!

1 juni

Ik weet niet meer wat ik precies allemaal al heb getypt op mijn site, maar volgens mij heb ik nog niet verteld over mijn stage week op de verloskunde afdeling.
Dat was een hele ervaring! Ik heb in drie dagen tijd dat ik daar heb gestaan 6 bevallingen gezien, ik zou eigenlijk 4 dagen werken daar, maar ik was het weekend ervoor goed ziek geweest van een bordje roti wat ik op had.. en ik wordt nog misselijk als ik roti ruik!
Maargoed de verloskunde afdeling is eigenlijk een gang met aan 1 kant de kamers en de andere kant uitzicht op de voorkant van het ziekenhuis. De kamers zijn verdeeld in 1e, 2e en 3e klas. Er zijn twee 1e klas kamers en daar is airco aanwezig en liggen de mensen alleen. Op de 2e klas kamer staan 2 bedden met een muurtje er tussen, en op de 3e klas kamer staan 4 bedden met alleen een gordijnen er tussen. En naast de 3e klas kamer aan het einde van de gang, staat het bureau waar de zusters aan zitten als er geen cliënten zijn, dan is er dus helemaal niks te doen.
De eerste dag dat ik er aan kwam kreeg ik eerst een rondleiding over de afdeling, en er lagen toen ook 2 vrouwen op de 3e klasse kamer, ik kon na mijn rondleiding meteen handschoenen aan doen en ik mocht er meteen bij gaan staan. En ik dacht dus eerst dat die 4 persoonskamer een onderzoekskamer was maar het bleek dat ze daar dus ook echt gingen bevallen. Er waren op dat moment dus 2 vrouwen aan het bevallen en heel kort na elkaar, maar dan lopen de zusters ook die kamer op, laten de deur open staan en de gordijntjes half dicht… dus die vrouwen zien elkaar ook bijna liggen en vanaf de gang kan je het ook wel goed volgen zeg maar… geen pretje om te bevallen daar.
Maar van de eerste tot de laatste bevalling die ik heb gezien was ik super onder de indruk, ik mocht er gewoon bij staan de barende mee begeleiden en ondersteunen met de weeën weg zuchten, en tijdens het persen het hoofd van de vrouw mee ondersteunen of de benen, en ondertussen zorgde ik er wel voor dat ik alles mee kreeg van de bevalling, echt super interessant om te zien hoe het nu in het echt gaat! Bij de tweede bevalling zeiden ze tegen mij “doe maar steriele handschoenen aan en vang de baby zodadelijk maar op” dus nadat het kindje geboren was mocht ik het in een handdoek vasthouden en wachten tot de navelstreng was doorgeknipt en dan op de buik van de moeder leggen. En daarna het kindje wegen, meten en temperaturen en zorgen dat het warm bleef onder de warmte lamp, en daarna de navelstreng verzorgen en aankleden, echt heel leuk!!
Alle bevallingen waren vroeg in de ochtend, dus als de kraamvrouwen na een uur controle naar de kraamafdeling worden gestuurd en de baby’s ook, of naar de kinderafdeling dan is er echt helemaal niks meer te doen, dus ben ik maar protocollen mappen door gaan lezen en praten met mijn collega’s over de bevallingen die zij al mee hebben gemaakt en verschillende situaties.
De 2e dag dat ik er kwam lagen er weer 2 vrouwen, en zij waren op genomen met vruchtwater verlies, en een van de vrouwen had ook weeën maar die was nog maar 28 weken dus de nachtzuster vertelde me dat ze niet kon voelen hoeveel ontsluiting ze had omdat het infectie gevaar te groot was. Het was een Chinese vrouw en ze verstond geen Nederlands, Engels of Surinaams, en ze was nogal in paniek doordat ze weeën had en ze eigenlijk nog niet hoorde te bevallen, dus dat was echt zielig. De nachtzuster probeerde haar te kalmeren door op haar elleboog tikjes te geven en “shu shu” te zeggen, maar toen dat niet hielp ging ze weer terug naar haar bureau om de overdracht te doen voor de dagdienst. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar daar te laten liggen dus ik ben er bij gebleven en proberen contact te maken door haar pijn heen dat ging niet echt, uiteindelijk kwam haar man en die vrouw lag nog steeds heel hard te huilen, ik probeerde haar echtgenoot uit te leggen hoe hij haar moest vertellen hoe ze moest zuchten, maar toen ik daar mee bezig was begon ze ineens nog harder te gillen, en ik keek zo in een reflex naar beneden en toen zag ik dus dat ze aan het bevallen was!! Er kwamen een paar zusters bij, en ik trok ook maar handschoenen aan, maar ik kon verder niks doen, het voelde zo nutteloos. Het kindje was ondertussen al bijna helemaal geboren, maar het lag in stuit dus het hoofdje zat nog vast, en ik schrok heel erg van hoe het kindje er uit zag, het had nog een soort ‘staartje’ omdat het nog niet volgroeid was en het zag heel blauw, en het was zo iel klein mensje, dat was echt schrikken. Ik dacht nog, zal ik er bij blijven staan of wil ik dit liever niet, want de situatie was ook heel paniekerig, die vrouw lag te schreeuwen en de zusters waren op haar in aan het praten dat ze moest persen, terwijl ze geen weeën meer had, dus kreeg ze een spuit oxytocine om het weer op te wekken en ze waren op die buik aan het duwen… om de zoveel tijd voelde ze of het kindje nog hartslag had, en net op het moment dat ik dacht oké, ik kan nu wel weer wat dichter bij komen omdat ik het wel aan kan, gingen ze die vrouw inknippen terwijl ze geen weeën had en dat was echt heel akelig om te zien. Uiteindelijk na veel gesjor en geduw en persen werd het kindje geboren, en kreeg snel hartmassage en zuurstof en het werd weg gebracht… en nadat de placenta was geboren stond ik daar weer alleen bij die vrouw en man, en die man begon in het engels te vragen wat er met de baby aan de hand was, en er was niet eens verteld dat ze een meisje hadden gekregen, maar ik kon niet vertellen hoe het met de baby ging, echt zielig.
Toen moest die vrouw ook nog gehecht worden… zonder verdoving, en uitleg, hoppa!
Nou ik wilde toch wel graag mee kijken maar na een tijdje had ik zoiets van nee, ik ga denk ik maar opruimen, ik werd een beetje misselijk van het gegil van die vrouw en hoe ze werd behandeld en die haak waarmee ze telkens een nieuwe hechting zette. Dus ik was de hele dag erg rustig doordat ik zo onder de indruk was van die gebeurtenis, de andere bevalling is een beetje langs me heen gegaan, die ging overigens volgens het boekje… mijn collega’s merkte het wel dat ik zo rustig was maar het gaat er hier zo anders aan toe ook qua benadering van patiënten, daar loop ik wel het meeste tegen aan. Maar de 3e dag stond ik weer met mijn neus bij de twee laatste bevallingen die ik heb gezien, echt een super ervaring!

Nu sta ik voor drie weekjes op afdeling 70, chirurgie en de hele afdeling is 3e klasse er zijn vijf 6 persoonskamers, ik heb er nu al weer een week van opzitten, en het is wel wennen weer zo’n nieuwe afdeling. Hier wordt alles in taken verdeeld, en tot nu toe heb ik de tensie’s mogen meten dat betekent dus dat ik om 8uur om 11uur en om 14 uur iets te doen heb, en voor de rest eigenlijk niet zo veel. Maar ik ben naast mijn eigen taak gewoon mee gaan helpen met andere dingen omdat ik het verschrikkelijk vind om zo taakgericht te werken, en zo ook meer overzicht kreeg over de patiënten. Ik leer hier wel veel meer andere ziektebeelden kennen en ingrepen die ik eigenlijk nog niet echt kende, dus ik loop ook de hele dag alles op te zoeken wat ik hoor of lees in het medisch zakwoorden boek, dat is wel een pluspunt van deze afdeling. En dan strakjes nog een weekje op de OK mee kijken, en dan is het al weer voorbij!! Zo snel…

Ik zal ook nog even wat vertellen over mijn vorig weekend, dan zijn jullie weer helemaal bij. Ik ben dus naar Brownsberg geweest dat is in het binnenland en ongeveer 3,5 uur rijden over de “gratis trilplaat” Affobakaweg, de sportschool is nergens voor nodig je gaat gewoon in de auto zitten! :P
Maar Brownsberg is dus een natuur reservaat, de berg zelf is ongeveer 500 meter, maar erg stijl, we zijn dus vrijdag vertrokken met 6 meiden en twee gidsen.
En toen we eindelijk op Brownsberg zaten en onderweg waren naar de top over een glibberig weggetje, zagen we een kaaiman de weg over schieten, dus de auto langs de kant gezet, en onze gids ging er naar toe, Peggy en ik zijn er ook bij gaan staan, hij lag op 2 meter afstand heel stil en hij was blijkbaar verdwaald omdat het water nu zo hoog staat en het was maar een kleintje hij was ongeveer 1 meter lang.
Dus wij al blij dat we en wild dier hadden gezien  Daarna hebben we in ons hutje de hangmatten opgehangen, met een prachtig uitzicht over het Brokopondo meer en het oerwoud, echt super mooi. En toen zijn we naar de Leo- waterval gelopen, ondertussen regende het weer (voor de afwisseling) en waren we wel zeiknat, maar echt super om zo in het echt door het oerwoud te wandelen en we kregen uitleg van onze gids over de bomen en sommige werkingen van planten en hij heeft diepe kuilen laten zien die door de goudzoekers zijn gemaakt, want het zit daar blijkbaar veel in de grond. En daarna hebben we lekker onder de waterval een massage gekregen, en zijn we weer naar boven gelopen. Toen we bijna bij de hutjes waren zat er een grote groep kapucijneraapjes in de bomen, en ook een moeder met een kleintje op haar rug. Dus daar hebben we staan genieten en kijken naar apen die heel dicht bij ons in de bomen slingerden, echt wauw! om zo in het echt te zien. Toen hebben we s’avonds gezellig gekletst en muziek geluisterd en hebben we proberen te slapen in onze hangmatten… wat mij dus helaas niet gelukt is. Het was zo koud daar, het was 17 graden, maar dat ben ik dus niet meer gewend als het constant 30 graden is, (ook met de regenbuien.) En ik kon mijn draai niet vinden in dat ding, waardoor ik er telkens bijna uitviel, dus toen het eindelijk licht werd ben ik lekker gaan genieten van de zon, het uitzicht en kon ik mijn kleren laten drogen.
Na het eten en douchen, hebben we nog een vogelspin aangetroffen recht voor de toiletten (iegh!) en hebben Peggy en ik nog in een mieren nest gestaan, altijd leuk als je bergschoenen aan hebt en je die beesten er zo snel mogelijk uit wilt hebben! Toen hadden we dus allemaal rode beten, maargoed wij zijn fanatiek mee gaan lopen, want we gingen naar de witti kreek, en vanuit daar naar het brokopondo meer beneden aan de berg.
Het was gelukkig wel droog, want dat kronkelpadje waar we 2,5 uur op gelopen hebben ging stijl naar beneden en was al glibberig genoeg… maar het liep wel dwars door het oerwoud!! Super  De ene keer kom je bomen tegen waar je verstoppertje in kunt spelen en daarna heb je ineens alleen maar hele grote varens om je heen. Na heel lang lopen kwamen we eindelijk bij de witti kreek uit, en konden we lekker gaan afkoelen in het water, ik had onze gids wel met een grote steen zien staan die hij in het water heeft gegooid, maar ik dacht dat het was om te kijken waar hij van de rots af kon springen.
Later bleek dus dat er vissen hadden gezwommen die 2x zo gevaarlijk waren als piranha’s en die hij zo terug in hun hol heeft gewerkt, het is maar goed dat ik niet alles weet van te voren dus… Na de witti kreek moesten we nog ongeveer een uur lopen voordat we bij het brokopondo meer waren, maar dat was wel over een pad waar een tractor over had gereden, en door de regen was het een grote plas, en je moest goed uitkijken waar je, je voeten neerzette want je werd zo naar beneden gezogen, onze gids is tot 2 keer zijn schoenen kwijt geraakt en stond zo tot aan zijn knieën in de zuig modder! Dat was wel spannend moet ik zeggen… we moesten ook nog aan het einde door een rivier heen maar die ging gelukkig niet zo hard, want het water stond tot ons middel.
Vanuit het brokopondo meer werden we opgewacht door nog een andere gids en een grote boot waar we met iedereen in konden.
Het Brokopondo meer is een stuwmeer waar vroeger 30 dorpen stonden maar waar nu ongeveer 8 meter water staat om energie mee op te wekken voor heel Paramaribo, het is dus erg groot. Maar het staan dus overal nog wel bomen die uit het water steken, heel raar om te zien, en ook gevaarlijk als je ze niet ziet, want onze boot wiebelde gevaarlijk als hij over een boomtop heen voer, en dat was eng, want hiervan wisten we dus wel dat er piranha’s en kaaimannen in het water zaten haha.
Nadat we de Dj op hadden gehaald zijn we naar het Kwanna eiland gevaren, echt een idyllisch eilandje, wit strand een paar rieten hutjes en je ziet aan de andere kant het water weer, erg klein dus. Maar er waren al meerdere mensen, en wij en de 3 fransen die meer waren gelopen naar het meer waren dus de laatste die er aan kwamen.
We kregen een hutje met bed (heerlijk) en daarna hebben we rijst met kousenband gegeten en begon de Dj te draaien, het feestje is eigenlijk de hele avond door gegaan met kapirinja (een lekker drankje met lemon maar vraag niet wat er in zit je wordt er in ieder geval goed teut van) en met banken aan het strand en gezellige mensen, heerlijk! Niet iedereen heeft het einde van het feest gehaald haha, maar het was heel gezellig.
In de ochtend ben ik weer vroeg wakker geworden en lekker gaan zwemmen, nou ja, niet te diep het water in want zodra ik een vis zag was ik er weer uit zeg maar haha. Het was blijkbaar wel veilig om te zwemmen, maar toch. En heerlijk genoten van de zon, proberen om mijn kleurtje weer op te pimpen, wat een beetje is gelukt  En eigenlijk hebben we de hele dag door gebracht met niks doen, en aan het strand zitten en kletsen, ik heb nog een poging gedaan om mee te voetballen met onze gidsen maar na 3x scoren hielden ze er al mee op omdat het te warm was, watjes, de zon schijnt ook een keer :P Joyce een van de stagiaires zat wel helemaal onder de rode bulten wat later dus zandvlooien in haar matras betekende haha, maar ze zijn al weer weg gelukkig, maar het zag er wel heel erg uit een heel erg opgezet gezicht. En toen we daar zo lekker aan het zwemmen waren, gingen ze verderop vissen, en de vangst was, 2 emmers vol met vissen waarvan een dus vol met piranha’s, echt een eng idee dat ik dus in het water heb gezwommen met diezelfde vissen brrr. In de middag zijn we weer begonnen aan de terug tocht naar de bewoonde wereld, waar we dik 4 uur over hebben gedaan dus. Eerst weer met die enge boot naar de vaste grond en toen weer met dat busje met gratis trilplaat naar Paramaribo.. echt weer een heerlijk weekend achter de rug.

En dit weekend zouden we dus naar Nieuw Nickerie gaan, maar omdat het weer zoveel heeft geregend ( ik had maandag hele natte sokken van door de ‘rivier’ naar het ziekenhuis te fietsen) gaat dat feestje dus niet door, want de weg is grotendeels onder water gelopen. Echt balen, en ze voorspellen nog meer regen.
Gisteren hebben we trouwens nog bezoek gehad van die Franse jongens die in Frans Guyana wonen. Erg gezellig ze hebben Creools voor ons gekookt, helaas ben ik de namen vergeten maar het was heel veel soorten groenten door elkaar super lekker, en daarna hebben ze de hangmatten opgehangen in onze kooi en zijn ze blijven slapen, we waren van te voren nog naar het salsa café gegaan dus een goed begin van het weekend dus!

Ohja dat moet ik natuurlijk wel vermelden, ik ben net voor het afdansen van de beginners naar de semi gevorderden gegaan, en ik heb Dinsdag mijn danstest gehaald zonder aantekeningen, en dat na 2 lessen gevolgd te hebben van de semi is dat goed of niet?! Met mijn hollandse heupen :P Op naar gevorderden dus, maar nu eerst op naar het internet cafe zodat jullie dit lange verhaal weer kunnen lezen!!

En over precies een maand vlieg ik alweer naar huis toe .. niet dat ik jullie niet mis hoor!!
Maar het gaat zo snel hier… maargoed tot mails allemaal, en Gabri en Laila nog gefeliciteerd he ;)

Doei doei xxx Rianne