Laatste loodjes...

Joehoe!
Zo hier eindelijk weer een bericht van mij, aankomende zondag vertrek ik hier uit suriname,en dan kom ik maandag op schiphol aan! Voor diegene die het even niet kunnen volgen en die dachten dat ik 1 juli terug zou komen,even een update.
De groep mensen met wie ik hier de hele tijd heb opgetrokken heeft een paar weken geleden besloten om de laatste week naar curacao te gaan en aangezien ik daar niet genoeg geld meer voor heb omdat ik ook nog plannen heb als ik terug kom in Nederland, heb ik besloten om niet mee te gaan, en ik kan in Nederland ook wel op het strand gaan liggen dus.. Maargoed ondertussen heb ik mijn stage dus afgerond, vandaag had ik mijn laatste dag, echt heel raar om na 3 maanden voor het laatst het ziekenhuis uit te lopen en naar huis te fietsen! Ik heb namelijk gewoon het gevoel dat ik Maandag weer ga beginnen haha.
Ik heb nu dus 3 weken op afdeling chirurgie gestaan op de 2e klasse afdeling, en hier ook veel geleerd en gezien.. geamputeerde tenen die verbonden worden met maandverband omdat er niks anders is, en gigantische wonden waar je vuisten in kan stoppen, en een hoop mensen die eigenlijk niet weten wat suikerziekte is terwijl ze dat al jaren hebben, zeer interessant en ook wel confronterend hoe makkelijk het allemaal is in Nederland.
En mijn laatste week heb ik op de OK gestaan, super vet! Ik heb van alles gezien, keizersnedes, plaatsing van protheses, lies en navelbreuken tot het hechten van rupturen na een bevalling, en het verwijderen van aambeien enz enz..Op een gegeven moment stond ik bij de heupprothese op een krukje zodat ik het goed kon zien waar de chirurg mee bezig was (een hoop beitelwerk trouwens) en toen kon ik het nét niet goed zien en ging ik een beetje voor over leunen...en toen lag ik bijna met mijn neus in de heupkom van onze patient! Gelukkig was Joyce de enige die het had gezien, en stonden we samen mij uit te lachen haha, maar ik kreeg het wel even warm zeg...
Maar vandaag heb ik dus mijn laatste dag gehad, en vannacht is de rest vertrokken naar curacao en ben ik met Malou en Ilja over gebleven, met Ilja vlieg ik zondag terug en Malou haar vriend en zus komen hierheen.
Dit weekend ben ik ook nog weg geweest met Ilja om nog even afscheid te nemen van het binnenland, en ik denk dat ik dit wel het tofste weekend tot nu heb gevonden!
We zijn met een gids naar Albina gereden, dat is een dorp aan de rand van de Marowijne rivier die tussen Suriname en Frans Guiana loopt, en de weg daarheen was een weggetje waar je in Nederland net 50 zou mogen rijden.. maar onze chauffeur knalde er met een rotvaart van 100km over heen, zodat wij wel met kromme tenen in die jeep zaten.. we hadden deze keer wel een jeep die niet in stukjes uit elkaar viel gelukkig.
Maar aangekomen in Albina hebben we eerste een rondleiding gehad en informatie over de binnenlandse oorlog van 1986 en dat er toen een hoop mensen gevlucht zijn naar de Franse kant, zoals ze dat hier noemen. In Albina was zo'n beetje iedereen familie van onze gids en ook in het marron dorpje (de inheemsen) waar we het weekend hebben door gebracht aan de Franse kant. Dus toen onze chauffeur buikpijn had kende onze gids wel een medicijn man die daar woonde, dus wij daar heen gelopen, bleek de medicijn man in een hutje van golfplaten te leven en zijn dikke auto was de apotheek, die stond helemaal vol met colaflessen die gevuld waren met water en planten.. ik kreeg ook een slokje te proeven van het goedje wat voor onze chauffeur was, het 'water' wat in de flessen zat bleek dus de welbekende Marienburg rum 90% te zijn!! Dus dat was wel ff heet zeg, zo hee! Na deze traumatische ervaring :P zijn we onze korjaal gaan zoeken die ons naar het marrondorpje zou brengen, we hebben 2 uur in dat bootje gezeten en onderweg moesten we nog inkopen doen langs de kant en gasflessen halen enzo, alles paste op dat ding. We hebben zelfs 2 korjalen aan elkaar gebonden gezien, met een bestelbusje erop!!
Eindelijk na 2 uurtjes beklommen we met onze houten kont de kant van Frans Guiana (vandaar het vlaggetje erbij!) en zijn we onze hangmatten gaan ophangen en hebben we meteen kennis gemaakt met onze toilet haha, die bestond uit 3 golfplaatjes bij elkaar met een deurtje dat tot je middel kwam en een wc pot erin, geweldig primitief :) we konden doorspoelen door water in een emmer te scheppen uit de regenton.
De rivier was trouwens ook ons 'alles' even hetzelfde als de marrons die naast ons woonde, de kinderen zwommen en plasten er in, de was wordt er in gedaan, onze afwas, en ons eten werd er ook in gewassen kwamen we op zaterdag ochtend achter, mooi man!(daar kan scouting nog iets van leren hehe) We hebben een rondleiding gehad door het dorp, en Ilja en ik waren super onder de indruk hoe die mensen het daar redden met hun kostgrondjes, ze leven in houten hutjes op palen, en in het midden van het dorp staat een wasmachine die draait op stroom van de aggregaat en de rest gebeurt dus bij de rivier, en ze hebben een bootje die hun verbind met de buitenwereld...echt zo primitief als ze willen gaan eten worden er een paar kinderen naar de kostgrondjes gestuurd om wat uit de grond te gaan halen, en zonder grondje heb je dus ook geen eten, of je moet het heel duur uit de stad laten halen..maar daar hebben ze geen geld voor.Ik voelde me geweldig schuldig toen ik in de ochtend een boterham met pindakaas zat te eten en de marron kindjes dat ding zowat uit mijn mond zaten te kijken, we hebben trouwens wel vrienden met ze gemaakt, ik zal proberen of ik er nog foto's bij krijg op de site.
We hebben elke avond een verhaal gekregen van onze gids, over de geschiedenis van de binneland oorlog, de cultuur van de marrons en hoe hun hierarchie is opgesteld en wat de ceremonies zijn bij geboorte, trouwen enz. echt heel interessant. We zijn op zaterdag naar Apatou gegaan, een stukje verder naar beneden op de rivier en daar kwamen we ineens weer midden in Frankrijk terecht, iedereen reed weer rechts, voor mijn gevoel wel aan de verkeerde kant, en alles straalt uit dat de mensen daar euro's verdienen in plaats van SRD's in Suriname, heel raar om een stukje verder zoveel welvaart te zien. En we zijn naar de Alwina watervallen gevaren, dat stelde gelukkig niet veel voor, het was hoog water maar anders was het heel wild water geweest, dus dat vond ik niet zo erg haha, en we hebben op het eiland gestaan waar het verdrag van de afschaffing van de slavernij is getekend. Ondertussen zijn we zeiknat geregend maar dat zijn we hier ondetussen wel gewend, en we hebben nog een oerwoud rondleiding gehad tussen de kostgrondjes door, maar dat vond ik wel griezelig sommige stukken stonden zo onder water dat ik mijn bergschoenen uit moest doen, anders zouden die nooit meer drogen dat weekend, en dan met onze blote voeten er doorheen...heel hard hopen dat er geen slangen daar zwommen of andere enge dingen, waar onze gids en zijn kampmes voor waarschuwden!Maar gelukkig zijn we heel terug gekomen en hebben we zondag nog genoten van een indianendorpje aan de Surinaamse kant voordat we weer terug naar Albina gingen varen... een heel simpel en primitief weekend maar zo mooi, echt puur!
We hebben wel al het eten daar achter gelaten, en ik moest mezelf weerhouden om niet een aantal kledingstukken ofzo achter te laten, maarja ik heb ze zelf nog even nodig! En Zaterdag nacht heb ik trouwens wel een nachtelijk avontuur gehad, we hadden heerlijke vis op (ik kan al tussen de graten door eten) totdat ik dus in mijn hangmat vreselijk misselijk werdt en snel er uit moest omdat ik moest overgeven en de heerlijke vis er weer uit kwam, en het was zo donker dat ik niet kon zien waar het gras begon naast onze hangmatten dat ik de helft van de vis op mijn badhandoek heb gedeponeerd haha, maargoed die wordt wel schoon. Ik was daarna gelukkig weer beter en werd 's ochtends wakker in mijn hangmatje met uitzicht op de rivier en aan de andere kant het oerwoud van Suriname :) Heerlijk. Ik ga het wel missen hier! Het gewone leven roept weer..
Maar toch vind ik het ook wel lekker om weer naar huis te gaan en alle mensen weer te zien die ik daar heb achter gelaten, en mijn ervaringen te vertellen en al mijn foto's te laten zien!!
Nou mensen dat was het dan hardstikke bedankt voor al jullie berichtjes en mailtjes echt heel leuk om te lezen en tot snel!!

dikke knuffel Rianne
PS. voor diegene die me komen ophalen, mijn vluchtnummer is MP664 kunnen jullie kijken op internet/ teletekst of ik vertraging heb, maar als dat niet zo is land ik Maandag om half 6 in de ochtend...
En heel veel plezier bij de Chilli Peppers trouwens!!!